Selecteer een pagina

Ik mijmer. Ik betrap mezelf op een diepe zucht. Ik doe een poging.
Wanneer, zat ik me af te vragen, zal ik voor het eerst sinds heel lang terug iets schrijven om te publiceren op m’n blog? Wàt zal het eerste zijn dat ik zal kunnen en durven schrijven na alles wat er bij ons gebeurd is? Dat voelt heel kwetsbaar…

Ik drentel als het ware een beetje doelloos rond in het digitale landschap van mijn blog, een publieke plek vol persoonlijke verhalen… voorzichtig…. Ook dit doe ik voor het eerst sinds lange, lange tijd… Ik navigeer, niet goed wetend welke kant ik uitga: naar beneden of naar boven scrollen, achterom, blijven stilstaan of vooruit…

Ondanks mezelf is het eerste blogbericht dat ik na al die maanden terug openklik het bericht dat ik vorig jaar schreef voor Moederdag…

Moederdag

Ik schreef mijn Moederdagbericht de avond voordien. Het was een ingeving die heel plotseling opborrelde… die me heel blij maakte en die me alles waarmee ik bezig was, letterlijk deed uit handen leggen. Het leek de enige actie die er op dat moment echt toe deed: “Nu ga ik iets schrijven over hoe ik Moederdag beleef en vooral: iets schrijven voor mama… Nu!”

Herinneringen, besef ik niet voor het eerst, gedragen zich als ankers waaraan we allerlei andere herinneringen vastklikken: kleine en grote, belangrijke en banale of zelfs totaal absurde…
Ook over die zaterdagavond dat ik mijn bericht schreef, weet ik nog het een en ander. Op die avond zou Salvador Sobral voor Portugal het Eurovisie Songfestival winnen.
Mijn hartsvriendin Greet die uit Frankrijk was gekomen voor het weekend, kwam bij mij logeren. Het was toen dat wij samen knus met een lekker theetje en veel verhalen… naar het Songfestival zouden kijken, becommentarieerden wat we hoorden, lachten om de te schaarse klederdracht en blij-verrast meejuichten met de winnaar met zijn zachte, gevoelige lied….

We vertelden elkaar over hoe het er bij ons thuis aan toeging toen we klein waren en met onze familie naar Eurosong keken: als kind een bloedserieuze zaak, (pure pronostiek) waarbij we ook nog lekker lang mochten opblijven….

Ik schreef de finishing touch voor mijn blogbericht vlak voordat Greet zou arriveren (“vlug, ik wil het op tijd klaar hebben!), verlangend naar een mooie avond en de dag nadien een gezellige Moederdag. Ik belde mama op om haar te vertellen dat ik een verrassing had… wat ik zelf ook wel een beetje spannend vond, want: “Zal ze blij zijn met een tekstje en een limerick speciaal voor haar? Mama, die eigenlijk nooit graag in de spotlights staat?”
Ik stuurde mijn tekstje aan haar door zodat zij het natuurlijk als eerste kon lezen… En ja, ze was er zeker blij mee…

Afscheid

Toen ik nu mijn moederdagbericht herlas, voelde ik de tranen in mijn ogen. De woorden staan er nog precies als toen. Natuurlijk! Woorden kunnen precies dezelfde woorden blijven en toch van betekenis veranderen… zo lijkt het dan… alsof er een laag is over gestrooid: een laag diepe verbijstering, verdriet, verandering, gemis en een dikke laag intense herinneringen aan gebeurtenissen, gesprekken en de emotionele rollercoaster van de laatste maanden.

En nu nog altijd is er in mij een soort ongeloof, het niet-helemaal-vatten…

Toen ik het bericht voor ons mama schreef, had niemand kunnen vermoeden dat we zo vlug afscheid van haar zouden moeten nemen… dat ze zo erg ziek zou worden… en dat we zelfs Kerstavond niet meer samen zouden kunnen vieren.

Verjaardag

Deze maand zal ik voor het eerst mijn verjaardag doorbrengen zonder een knuffel en een verjaardagswens van mama… zonder haar stem…
En of ik nu tien, twintig, dertig werd of twee en veertig word, dat is …
Afscheid nemen, dat is …

“Hoe is het?”

En nu?

De tijd tikt voort, de winter lijkt lang te duren… Toch lengen de dagen alweer en wij zoeken onze weg verder… altijd weer verder.
“Hoe is het?” vragen mensen en heel dikwijls weet ik gewoon niet eens wat ik op die vraag kan antwoorden… Echt niet! Nu is het zo, dan zo, dan zo, ….

Hoe?

Als eb en vloed…

Moederdag – verjaardag – dag per dag…
Misschien zou ik op mijn verjaardag wel graag over het strand lopen in de warmte van de zon… maar het mag van mij ook gerust in de regen zijn… Wat maakt dat uit?

Met mijn liefste hand in hand over het strand, wandelschoenen diep in het zompige zand.
De ijskoude, striemende wind op ons gezicht voelen en de zoute smaak proeven van tranen, zeedruppels en de zilte zeewind… en ondanks veel en veel te veel, ook even stil glimlachen om wat er is, hier en nu… een glimlach om het besef dat alles in elkaar overvloeit en allemaal bijna tegelijkertijd kan bestaan:

De zoute zeewind en onze tranen, onze voeten op de grond en onze gedachten die alweer heel ver weg zijn…

De golven, de muziek, de woorden en de stilte… alles wat we onthouden, meedragen en alles wat we los moeten laten…

Ons intense voelen… onze golvende, felle emoties en de grote kracht van ons denken… vertraagd, achterop of pijlsnel vooruit…

Het verdriet en de herinneringen, het leven en het sterven, de film die opnieuw afspeelt…

De pijn en de liefde, de veel te lange nachten, de hoop, de weemoed en de wanhoop…

De belofte, de plannen die we maken, het alleen zijn en de verbondenheid…

Het lawaai in ons hoofd en de dromen, de verhalen, de geuren, het afscheid, het gemis…

De koude, stille leegte, de tranen op ons gezicht en ook onze liefdevolle lach…

Alles wat zo’n diepe, diepe sporen nalaat en het vergankelijke, de vluchtigheid van onszelf en van zooooveel…

de krijsende meeuwen, de zachte zandkorrels en de rommelende zee die eeuwen en eeuwen en eeuwen….

Vloed, storm, springtij…

Hier en nu… hier en nu stroomt alles door elkaar,
tot ook dit weer – even – helemaal stil wordt.

Windstil.
Regenstil…

Het strand ligt er nu opnieuw rustig bij…

En wij?

Dag per dag

Na lange tijd, terug schrijven.
Ik mijmer. Ik betrap mezelf op een diepe zucht. Ik doe een poging.

Dag per dag, uur per uur zoals ik dat ook de voorbije maanden deed…

Zo is afscheid en zo is het leven… denk ik…

Eb en vloed, uur per uur, minuut per minuut….

 

Tot schrijfs?

PS Sommige tradities, lieve lezer, zal ik altijd proberen in ere houden… Dus op mijn verjaardag ga ik niet enkel – misschien – naar het strand, ik zal zeker ook iets lekkers eten en drinken, haja!
Ik wil klinken op het graag zien, de vriendschap, onze familie, de steun van veel mensen (elk op zijn of haar manier), de vele gebaren en woorden van medeleven…

En ik ga zeker en vast ook klinken op de liefde van en voor mama. Natuurlijk. Zeker weten…

Pin It on Pinterest

Share This