Selecteer een pagina

Twee stemmen, enkele zeteltjes verderop, leiden me plots af, terwijl ik aan het lezen ben. Of ik ze nu wil horen of niet, ik hoor ze:

“Dat zie je ook niet dikwijls meer, hé, die brailleboeken?”

“Neen… De meesten zitten te luisteren…”

Mijn favoriete leesplaatsen

Ik heb twee favoriete plaatsen om te lezen.

  • Mijn eerste favoriet: in de tuin. Hhmm, ik verlang al naar de zomer. Dan zal ik, tijdens luie zonnige zondagnamiddagen, lezen met de zon op mijn blote armen, een fris drankje op grijpafstand, met op de achtergrond het geluid van vogels en ritselende blaadjes, met de geur van bloemen en lavendel in mijn neus…
  • Mijn tweede favoriet: in de voortrazende trein. Daar vliegt de tijd met een boek zoveel vlugger voorbij…

Eindelijk heb ik tijd

Ik maak mezelf dikwijls wijs dat ik geen tijd heb om te lezen. Echt helemaal geen tijd! Er is altijd wel iets dat dringender is om te doen dan een boek lezen.

Ken je dat? Eerst moeten we nog… eerst moeten we nog iets in orde maken, gaan werken of nieuw werk zoeken, iets opruimen of installeren. Eerst moeten we nog iets afwerken, boodschappen doen, ergens voor repeteren, koken, surfen op het internet of afspraken vastleggen. We moeten nog voor iemand zorgen, een formulier invullen of een heleboel formulieren nog een keer opnieuw invullen. We moeten nog kijken naar onze niet te missen soap, e-mails beantwoorden, iets doen dat we echt beloofd hebben om te doen, een onverwacht probleem oplossen of tijd nemen voor onszelf (haha, want ook ontspanning moeten we plannen, bijvoorbeeld om een yogacursus van acht tot negen uur ’s avonds te gaan volgen).
Gebeurt het niet dat we zelfs geen tijd meer hebben voor de mensen die we het allerliefste zien? Tim Bendko zingt het zo mooi:

Muss nur noch kurz die Welt retten,
danach flieg ich zu dir.

Ik vertaal het als:

Ik moet alleen nog eventjes de wereld redden, daarna vlieg ik naar jou.

Klik op het filmpje hieronder om het liedje te beluisteren:

 

Maar ik dwaal af…
In de trein heb ik eindelijk tijd om ongestoord een boek te lezen, denk ik. Ik installeer me comfortabel in een hoekje van de zitbank. Heerlijk! Soms duurt de rit wel even, dat komt goed uit. Van hier naar daar: een inspirerend, spannend of gewoon gezellig boekenmoment!

Rustig een brailleboekje lezen

Zoals ik al vertelde in Kleine dingen, grote verwonderingen! nemen brailleboeken veel meer plaats in dan gewone boeken, ook wel zwartschrift boeken genoemd. De letters van brailleboeken zijn groter en de bladen zijn veel dikker. Dus als ik een treinrit van ongeveer drie kwartier voor de boeg heb, neem ik meestal 3 of 4 brailleboekdelen mee. Wij noemen dat braillebanden. Een brailleband bestaat uit ongeveer 20 bladzijden in gewone letters.

Ik verdiep me graag in boeken over psychologie en spiritualiteit. Soms heb ik de indruk dat ik een boek in mijn handen krijg precies op het moment dat ik dat goed kan gebruiken. Zo is het ook met het boek van Brené Brown dat ik tussen Brugge en Lokeren zit te lezen. Het heet De moed van imperfectie.

Het boek houdt me gevangen. Mijn vingers vliegen over de woorden. De informatie, de bezielde mensen over wie ze vertelt,haar prachtige voorbeelden van kwetsbaarheid, schaamte en kracht raken me. Herinneringen, gevoelens en nieuwe ideën tuimelen door mijn hoofd en mijn lijf. Ik ben echt helemaal weg, gefascineerd, verdiept… tot iemand naast me in de trein plots heel vriendelijk aan me vraagt:

“Eeh … mag ik eens een rare vraag stellen?”

Ik hoor aan iemands stem – aan een bijna verborgen kuch, een verlegen trilling of de aarzelende manier van spreken – dat het wel even spannend was om die vraag te stellen. Ook nu hoor ik dat. Of was ik gewoon nog niet helemaal teruggekomen uit mijn boek over… moed?
“Iets vragen? Ja hoor”, zeg ik, met het antwoord al bijna op mijn lippen.
“Wat lees jij snel… Gaat dat echt zo vlug, braille lezen? Duurt het lang om dat te leren?”

Ik vermoedde al dat het dit soort vraag zou worden. Iets in mij twijfelt een fractie van een seconde tussen een zucht en een glimlach. Ik kies met plezier voor het tweede.
Het is tijd, besef ik, voor en treinbabbeltje. Verder lezen zit er nu even niet meer in. Maar dat geeft niet, mijn boek loopt niet weg, mijn medereiziger straks wel.
First things first.
We voeren een boeiend gesprekje: over braille lezen, de voor- en nadelen van e-books en over onze reisbestemming.

Zo dadelijk, als ik tijd heb, zal ik wel verder lezen in het interessante boek.
Straks… àls ik dan nog tijd heb…

 

Pin It on Pinterest

Share This