Selecteer een pagina

Gisteren, een bijzondere zondag.

Greet, die enkele jaren geleden een opleiding tot ritueelbegeleider gevolgd heeft, heeft een klein maar zeer krachtig ritueel begeleid om mij te helpen afscheid te nemen van ons ouderlijk huis. Ik had haar verteld hoe vreselijk zwaar dit afscheid me valt…
Wij hebben in het huis de vorige weken al heel veel gedaan op materieel vlak: souvenirs, spullen, meubels, voorwerpen… die een nieuwe bestemming krijgen….  kamers die moeten opgeruimd worden… Ja, zo gaat dat dan… Het komt er allemaal bij als je beide ouders overleden zijn, erg genoeg.
Ons ouderlijk huis wordt nu steeds leger en leger, onpersoonlijker, ongezelliger, killer. Het doet zoveel pijn en verdriet om afscheid te moeten nemen van deze plek die voor mij zo sterk met de herinneringen aan onze ouders en ook onze grootouders verbonden is.

Greet vertelde me dat we ook nog iets anders konden doen, los van dat materiële…

Thuis

We hebben in ons ouderlijk huis zoveel jaren lief en leed gedeeld. Ik woonde er sinds ik een jaar of negen was (denk ik).

Het was onze thuis waar we kind konden zijn, waar we opgroeiden, waar we, toen we alleen gingen wonen, altijd bleven komen… bij onze ouders en later, nadat papa gestorven was, bij mama.
Het huis met de tuin vol vogels…. om in te spelen, te praten, te sporten, te tuinieren, te rusten, te bouwen, te zingen, te ravotten….

Het huis met herinneringen aan verschillende generaties: onze grootouders die op bezoek kwamen, onze ouders, wij, kinderen die er opgroeiden en later ook de kinderen van mijn broer….
Waar we onze eerste en ook onze volgende ‘lieven’ meebrachten….
Waar we leerden, groot werden en klein mochten zijn…
Ik zou zo nog heel, heel lang kunnen verder schrijven en dan nog zou ik dit nooit ofte nimmer helemaal in woorden kunnen vangen.

Thuis.

Afscheidsritueel

Het ritueel dat Greet begeleidde deed iets bevrijdends met me. Hoewel het absoluut niets geheimzinnigs of mysterieus heeft (wel iets persoonlijks en intiems), wil ik het ritueel zelf hier niet proberen beschrijven… en wel om de simpele reden dat je zoiets gewoon beter kan meemaken dan het te lezen. Dan pas kun je het echt begrijpen, voelen, zien wat het met je kan doen.

Het was een uitnodiging….
Het was moeilijk en tegelijk toch zo goed om in elke kamer even stil te durven staan bij de warme, geborgen, mooie herinneringen. zonder de pijnlijke en de tranen teniet te hoeven doen of te willen ontvluchten.
Omhuld door een heerlijke cedergeur, zorgden enkele symbolen voor de verbinding tussen toen en nu… tussen deze dierbare plek waar we afscheid moeten nemen en de vele, andere plaatsen waar ik nu en later nog zal komen…
Kamer per kamer, stap per stap wandelden we door ons huis en stond ik even stil en vertelde ik iets, als ik zin had…

De krop in mijn keel werd ietsje kleiner.
Ik kon, door Greets korte ritueel, heel bewust dat warme, geborgen gevoel met me meenemen, herinneringen aanraken… die ik voor altijd in mijn hoofd, mijn hart en mijn lichaam wil bewaren.
Ze lijken nu iets tastbaarder, helderder.
Iets van: niet verloren gaan, wat er verder ook op deze plek zal gebeuren…
Ook iets van: loslaten wat ginder mag blijven, wat zelfs gerust mag vervliegen, verdampen in de tijd…
Dat brengt rust. Voor vandaag, voor nu…

Dank je wel, Greet… een hele dikke merci!
En ook jij, Wim, bedankt om erbij te zijn op dit zeer bijzondere moment!

p.s. Welke rituelen heb jij, lieve lezer, om afscheid te nemen, om los te laten en om in verbinding te blijven met wie of wat je mist?

Wat helpt er jou?

Ik ben benieuwd om dit van je te lezen.

Tot schrijfs…

Pin It on Pinterest

Share This