Selecteer een pagina

Een tijdje geleden kreeg ik een uitnodigend, fijn mailtje via het contactformulier op mijn website van iemand die mijn pagina Vormingen had gelezen:

Beste,
Ik ben de juf van het 2de leerjaar in BSGO De Bron in De Klinge!
Onlangs zijn we een thema gestart over licht en donker.
In dit thema komt er ook een stukje over blind zijn. Nu is de vraag of je eens een bezoekje kan brengen aan onze klas en de kinderen kan laten zien hoe u zich behelpt in het dagelijks leven!

Ja, dat kan ik zeker doen, heel graag! We mailden wat heen en weer, kozen een datum, wisselden de nodige info uit en onze afspraak lag vast.
Vrijdag gingen Leen en ik op pad: Leen met haar fototoestel, ik met een tas vol hulpmiddelen die ik thuis en onderweg vaak gebruik… en met een hoofd vol ideeën over wat ik aan de kinderen kon vertellen, tonen en laten beleven!
We werden in de school heel hartelijk verwelkomd door de vriendelijke directeur, enkele klasgroepjes en hun leerkracht die ons passeerden in de gang en iemand die in het secretariaat aanwezig was.

Meteen toen Leen en ik tijdens de speeltijd binnen gingen in het klaslokaal van het tweede leerjaar had ik het gevoel dat daar een gezellige, warme sfeer hing. Ook de akoestiek vond ik verrassend aangenaam! We maakten kennis met Juf Stefanie… en al heel vlug waren ze daar! Ze kwamen rustig hun klaslokaal binnen en kozen een plaatsje in de kring: 21 kinderen van het tweede leerjaar.

Kennis maken

Inge leest de braille naamkaartjesDe kinderen noemen juffrouw Stefanie “juf”. De juf had aan haar leerlingen al heel wat geleerd over blind zijn, braille en hulpmiddelen. Toch hadden de kinderen nog heel veel vragen.
Iemand had aan juf Stefanie een braillemachine uitgeleend en ze had die machine grondig bestudeerd. Ze had aan de kinderen geleerd hoe ze in braille hun voornaam konden schrijven. Elk kind maakte een eigen braillenaamkaartje. Zo maakten we op een originele manier kennis: ik las elk naamkaartje luidop en het kind dat zijn of haar naam hoorde, kwam het halen. Ze hadden allemaal hun eigen naam perfect in braille omgezet: heel knap! Dat ik hun naam zomaar kon lezen, fascineerde hen echt. Van sommige kinderen hoorde ik ook even hun stem… fijn, want stemmen horen is voor mij als gezichten zien!

Interessante, leuke vragen

De kinderen hadden met hun juf voordien allemaal een vraag voorbereid die ze graag aan me wilden stellen! Sommigen wisselden zelfs van vraag, want ook vragen kan je delen. 🙂
Ze hadden er goed over nagedacht wat er anders kan zijn als je blind bent. Ze hadden zich, jong als ze zijn, proberen in te leven… en hun gezonde dosis fantasie deed de rest!
Zo vroegen ze bijvoorbeeld:

  • Hoe kies jij je kleren?
  • Hoe weet je hoeveel geld je in de kar moet steken in de winkel?
  • Hoe weet je, in de winkel, wat iets is?
  • Weet jij of het licht aan is?
  • Hoe kan je betalen?
  • Als je naar het ziekenhuis moet, hoe weet je daar dan waar je naartoe moet,
  • Kan je schrijven?

Toen ik vertelde dat ik blind ben van toen ik geboren ben, riep een leerlingetje spontaan uit: “Oh, dan heb jij je mama nog nooit gezien!” Ik had de indruk dat het haar echt raakte.
Ik kon haar, hoewel de conclusie klopt, ook direct geruststellen: ik zie mijn mama op mijn manier. Ook toen ik nog heel klein was deed ik dat: door haar stem te horen, door haar te voelen als zij mij een dikke knuffel gaf…  🙂

  • naam schrijven op de reliefmapStel, je loopt in een bos en er ligt een dood dier…. dan trap je er toch in?

Hum, ja! Deze fantasie deed me spontaan denken aan iets wat wél af en toe gebeurt: het glijdende spletsch-gevoel als ik ineens in een glibberige, stinkende hondendrol stap…

Tekenen en voelen wat je tekent

Ik toonde hoe ik kan tekenen: op speciaal papier dat je kan vastklemmen op een reliëfmap met rubberen ondergrond. Als je op dit speciaal papier tekent met een balpen, kan je je tekening voelen. De kinderen probeerden het allemaal uit en schreven de eerste letter van hun naam. Waaw! Dat papier voelt wel een beetje vreemd, vonden ze, wel tof! Het blaadje bewaren ze in de klas…

Een gezelschapsspelletje spelen

Ik haalde mijn aangepaste mens-erger-je-niet spelletje uit. Ze waren enorm geïnteresseerd! Hoe kan je de pionnetjes herkennen? Ik liet het hen zien en voelen en enkele kinderen gooiden met gesloten ogen de dobbelsteen (met grote, voelbare punten) in de doos. Een stemmetje naast me mompelde: “Zoeken in alle hoeken”.
Ze vonden de dobbelsteen en ze ontdekten bijna moeiteloos op de tast hoeveel ze scoorden…

Snuisteren in een boek

Kinderen die bij mij thuis op bezoek komen, weten goed waar ze het in mijn boekenrek kunnen vinden: het interactieve prentenboek Rare Snuiters.

samen lezen in Rare SnuitersOok de kinderen van het tweede leerjaar stonden vol bewondering te kijken en te voelen…

“O, het is precies een echt oog!”
“O, je kan dat paard voelen”
“Een paard is mijn lievelingsdier!”
“Wat staat er hier?”
“Kijk, wil je dat eens voorlezen?”

Ik las stukjes voor, liet hen zelf lezen, liet hen tastend ontdekken en ik bladerde door naar het voelbare alfabet achteraan in het boek (in gewone en braille letters).

Tot mijn grote verbazing begonnen alle kinderen spontaan, als uit één mond, tegelijk het alfabet te… zingen! Wat een heerlijk kinderkoor!

Zo weet Inge hoeveel er in de maatbeker zitIn de keuken

Hoeveel milliliter zit er in de maatbeker? Hoe weet ik of ik een blik appelmoes neem of een blik rijstpap? Ik toonde een maatbeker, demonstreerde sprekende labels en legde vanalles uit…

De vragen bleven komen:

Hoe kan jij werken? Bijvoorbeeld eeeh … in de apotheker of in de chocoladefabriek?
Weet jij welke sleutel die van de voordeur is?
Hoe kan je je veters dicht doen?

Ik liet hen zien hoe ik mijn veter strik. Niet voor het eerst hoorde ik: “Wow!” en daarna klonk het trots: “Ik kan dat ook al, mijn veters!” Groot gelijk dat ze daar als zeven- of achtjarige zo trots op kunnen zijn! Elk kind heeft er in het begin hulp bij nodig… en moet niet iedereen wel even oefenen voordat het lukt om het zelf te doen?

begeleiden op veilige manierSamen op stap

Ik legde hen uit hoe je iemand die niet kan zien mee kan nemen, kan begeleiden op een veilige manier. Een meisje oefende en toonde het aan haar klasgenoten door mij de weg te wijzen. Ze deed het schitterend: rustig, voorzichtig en weloverwogen.
Straks in de pauze, dacht ik, zullen de kinderen misschien wel blindemannetje of een ander spelletje bedenken om alles wat ze gehoord, gezien en gevoeld hebben nog even een plaatsje te geven. Als ze dan geblinddoekt of met hun ogen dicht willen wandelen en elkaar helpen, kunnen ze maar beter meteen veilig oefenen!

Afscheid

De tijd leek voorbij te vliegen en stilletjes aan brak het ogenblik aan om afscheid te nemen. Toen hun juf vertelde dat ze in het volgende lesuur zouden knutselen, steeg er spontaan een luid gejuich op!

Dank jullie wel, beste directeur, juf Stefanie en alle kinderen!

Nog een groepsknuffel met de kinderen….
Dag allemaal! Het was supertof om bij jullie op bezoek te zijn!

Juf Stefanie tussen haar leerlingen

aandachtige leerlingen, directeur kijkt toe

 

Bewaren

Pin It on Pinterest

Share This