Twee stemmen, enkele zeteltjes verderop, leiden me plots af, terwijl ik aan het lezen ben. Of ik ze nu wil horen of niet, ik hoor ze:
“Dat zie je ook niet dikwijls meer, hé, die brailleboeken?”
“Neen… De meesten zitten te luisteren…”
Mijn favoriete leesplaatsen
Ik heb twee favoriete plaatsen om te lezen.
- Mijn eerste favoriet: in de tuin. Hhmm, ik verlang al naar de zomer. Dan zal ik, tijdens luie zonnige zondagnamiddagen, lezen met de zon op mijn blote armen, een fris drankje op grijpafstand, met op de achtergrond het geluid van vogels en ritselende blaadjes, met de geur van bloemen en lavendel in mijn neus…
- Mijn tweede favoriet: in de voortrazende trein. Daar vliegt de tijd met een boek zoveel vlugger voorbij…
Eindelijk heb ik tijd
Ik maak mezelf dikwijls wijs dat ik geen tijd heb om te lezen. Echt helemaal geen tijd! Er is altijd wel iets dat dringender is om te doen dan een boek lezen.
Ken je dat? Eerst moeten we nog… eerst moeten we nog iets in orde maken, gaan werken of nieuw werk zoeken, iets opruimen of installeren. Eerst moeten we nog iets afwerken, boodschappen doen, ergens voor repeteren, koken, surfen op het internet of afspraken vastleggen. We moeten nog voor iemand zorgen, een formulier invullen of een heleboel formulieren nog een keer opnieuw invullen. We moeten nog kijken naar onze niet te missen soap, e-mails beantwoorden, iets doen dat we echt beloofd hebben om te doen, een onverwacht probleem oplossen of tijd nemen voor onszelf (haha, want ook ontspanning moeten we plannen, bijvoorbeeld om een yogacursus van acht tot negen uur ’s avonds te gaan volgen).
Gebeurt het niet dat we zelfs geen tijd meer hebben voor de mensen die we het allerliefste zien? Tim Bendko zingt het zo mooi:
Muss nur noch kurz die Welt retten,
danach flieg ich zu dir.
Ik vertaal het als:
Ik moet alleen nog eventjes de wereld redden, daarna vlieg ik naar jou.
Klik op het filmpje hieronder om het liedje te beluisteren:
Maar ik dwaal af…
In de trein heb ik eindelijk tijd om ongestoord een boek te lezen, denk ik. Ik installeer me comfortabel in een hoekje van de zitbank. Heerlijk! Soms duurt de rit wel even, dat komt goed uit. Van hier naar daar: een inspirerend, spannend of gewoon gezellig boekenmoment!
Rustig een brailleboekje lezen
Zoals ik al vertelde in Kleine dingen, grote verwonderingen! nemen brailleboeken veel meer plaats in dan gewone boeken, ook wel zwartschrift boeken genoemd. De letters van brailleboeken zijn groter en de bladen zijn veel dikker. Dus als ik een treinrit van ongeveer drie kwartier voor de boeg heb, neem ik meestal 3 of 4 brailleboekdelen mee. Wij noemen dat braillebanden. Een brailleband bestaat uit ongeveer 20 bladzijden in gewone letters.
Ik verdiep me graag in boeken over psychologie en spiritualiteit. Soms heb ik de indruk dat ik een boek in mijn handen krijg precies op het moment dat ik dat goed kan gebruiken. Zo is het ook met het boek van Brené Brown dat ik tussen Brugge en Lokeren zit te lezen. Het heet De moed van imperfectie.
Het boek houdt me gevangen. Mijn vingers vliegen over de woorden. De informatie, de bezielde mensen over wie ze vertelt,haar prachtige voorbeelden van kwetsbaarheid, schaamte en kracht raken me. Herinneringen, gevoelens en nieuwe ideën tuimelen door mijn hoofd en mijn lijf. Ik ben echt helemaal weg, gefascineerd, verdiept… tot iemand naast me in de trein plots heel vriendelijk aan me vraagt:
“Eeh … mag ik eens een rare vraag stellen?”
Ik hoor aan iemands stem – aan een bijna verborgen kuch, een verlegen trilling of de aarzelende manier van spreken – dat het wel even spannend was om die vraag te stellen. Ook nu hoor ik dat. Of was ik gewoon nog niet helemaal teruggekomen uit mijn boek over… moed?
“Iets vragen? Ja hoor”, zeg ik, met het antwoord al bijna op mijn lippen.
“Wat lees jij snel… Gaat dat echt zo vlug, braille lezen? Duurt het lang om dat te leren?”
Ik vermoedde al dat het dit soort vraag zou worden. Iets in mij twijfelt een fractie van een seconde tussen een zucht en een glimlach. Ik kies met plezier voor het tweede.
Het is tijd, besef ik, voor en treinbabbeltje. Verder lezen zit er nu even niet meer in. Maar dat geeft niet, mijn boek loopt niet weg, mijn medereiziger straks wel.
First things first.
We voeren een boeiend gesprekje: over braille lezen, de voor- en nadelen van e-books en over onze reisbestemming.
Zo dadelijk, als ik tijd heb, zal ik wel verder lezen in het interessante boek.
Straks… àls ik dan nog tijd heb…
Ik vind dit verhaal zo rijk aan inzichten en verwonderingen dat ik het graag zou delen op mijn blog. Ik kijk uit naar jouw mening over mijn intentie en wacht geduldig af. Een hartelijke groet, Viviane
Dag Viviane, zoals ik je ook al in een mailtje vertelde, vind ik dit, met een link naar mijn blog, natuurlijk okee en ook een hele eer! Echt tof dat je die intentie hebt. Ik kijk uit naar je publicatie. Hartelijke groetjes, Inge
Heel herkenbaar alweer, zoals zowat alles wat ik van je lees…
Zelf ben ik een fervent “wachtzaal-lezer”. Gelijk wat voor soort wachtzaal ik naartoe moet, ik heb steeds een boek bij. Je weet van voordien al dat je daar een hele tijd zult zitten, dus in tegenstelling tot de klagers die verzuchten dat de dokter wééral zo veel te laat is, koppel ik het nuttige aan het aangename: hèhè, eindelijk even tijd om zonder schuldgevoel gewoon te zitten lezen! Maar soms komt er dan inderdaad iemand naast je zitten die zó interessant aan het vertellen is dat je op slag je boek dichtdoet. Én het jammer vindt als de dokter je naam afroept!
Dag Sandra, dank je wel om te reageren!! O ja, lezen in wachtzalen… dat ken ik. Ik vind je reactie een prachtig “positief denkertje”. Hoe wachten in wachtzalen ook leuk kan zijn… en wachtzalen leeszalen kunnen worden waar de tijd vliegt. Veel groetjes! Inge
Mooi Inge, laatst zat ik ook te lezen op de trein (in een boek en niet op de tablet). De meneer voor me stond recht om af te stappen. Maar eerst zei hij ‘zó hé’ waarbij hij zijn duim appreciërend opstak, ‘jullie zijn met twee! al de rest zit op zijn telefoon te tikken’. ‘Doe zo voort’. En nog eens die duim.
Lezen op de trein, één van de heerlijke dingen van treinreizen, eigenlijk het enige…
De trein is altijd een beetje lezen.
Dag Tine, dank je wel om je belevenis hier met ons te delen! Wordt lezen op papier dus echt steeds zeldzamer?
Lezen op de trein vind ik zelf zalig. Enkel opletten dat je je bestemming dan niet voorbijrijdt. Zo verdiept kunnen zijn in een boek. Treinritten en een boek lezen is voor mij zeker ook een must.
Tof, Ruuth, en dank je wel voor je reactie!!
Tussen mijn vele e-mails stond er een met een link naar “lezen als ik tijd heb”. Het was zalig als om even naar jou te vliegen, naar jou woorden die zo vlot lezen dat het haast lijkt het echt mee te maken.
Dag Peter, amai… ik vind het echt leuk om dit te lezen! Dank je wel! Ook als ik schrijf, lijkt het voor mij alsof ik nog eens een duik neem in datgene waarover ik vertel. Mooi dat jij het ook leest alsof je het echt meemaakt. Warme groetjes!
ik kan net als jij ook genieten van een leuke daisy- of brailleboek. ik kan ook genieten van een boek in de tuin met het verkeer en de vogeltjes op de achtergrond en is het bij mij thuis of in de tuin van mijn meter. ook op de trein lees ik een boek en ook als ik op vakantie ben en wil eventjes mijzelf zijn. ook in de auto op weg naar mijn meter luister ik naar een boek, een hoorspel en een krant. in de zomer met ook een frisdrankje of een biertje bij de hand. het is zo leuk om van boeken te genieten.
Dag Bart, ja, als ik dat zo allemaal lees, dan weet ik wel zeker dat jij een echte boekenwurm bent, zoals ze dat zeggen. Nog heel veel leesplezier!
Net als jij kijk ik uit naar de zomer om me dan buiten met mijn boek, onder de zon, te gaan installeren. Dat zijn zalige uren en de zomer duurt nooit lang genoeg.
Ik lees ook in mijn bed, soms een beetje te lang, wanneer het net heel interessant begint te worden…
En in de wachtzaal, natuurlijk! Altijd goed om een boek mee te nemen, je weet namelijk wel wanneer je aankomt, maar nooit wanneer je weer weg kan…
Soms, wanneer ik een titel hoor die ik herken, vraag ik me af ik nu de film heb gezien of het boek heb gelezen..? Verbeelding is een krachtig iets!
Was weer leuk om je te lezen, Inge!
Dag Bea,
Verbeelding, ja… en de kracht van woorden en beelden zodat jij zelfs twijfelt of je het boek gelezen hebt of de film gezien hebt!
Zo mooi hoe auteurs, regisseurs en acteurs ons kunnen meenemen en boeien…
Nog veel lees-, kijk- en luisterplezier en tot schrijfs!
Dag Inge,
Dankzij mijn leerkracht Wereldgodsdiensten hier terecht gekomen en kon niet stoppen met lezen.
Dankje voor je toffe inspirerende verhalen!
Dag Roeland,
Je woorden – dat je niet kon stoppen met lezen – passen wonderwel bij wat ik hier vertelde… Ze deden me glimlachen! Dank je wel. Groetjes aan jou… en aan je leerkracht!