Een kleine reis door de tijd…
Braille lezen, hoe doe ik dat precies? Hoe gebruik ik mijn computer en IPhone? Met welk hulpmiddel maakten wij onze taken in de klas? Hoe schreven blinde mensen braille voordat de Duitse leraar Oskar Picht de braillemachine ontwierp? En o ja… maakt een brailleprinter nu echt zoveel lawaai?
Dankbaar (en ook een beetje trots) stel ik vandaag een filmpje voor waarin je het allemaal kan ontdekken!
Zo spannend… mijn eigen stem horen in een geluidsopname of film! Het onderwerp moet mij al erg nauw aan het hart liggen eer ik ja zeg op de vraag om mijzelf te laten filmen voor een project of speciale gebeurtenis. En kijk, het is gebeurd!
In Brugge (Musea Brugge, Arentshuis) en in Leuven (KADOC-KU Leuven) is nog tot 29 augustus de tentoonstelling “De wereld binnen handbereik” te zien. Je kan er kennismaken met het rijke erfgoed van Spermalie (nu De Kade vzw).
Via vele hulpmiddelen en een schat aan educatief materiaal kan je de fascinerende ontwikkeling van het blindenonderwijs leren kennen. Binnenkort ga ik samen met enkele goede vrienden de multizintuiglijke tentoonstelling in het Arentshuis bezoeken. Naar het schijnt vinden we er zelfs een geurenalfabet…
Herinneringen aan vele hulpmiddelen
Het filmen deed me terugdenken aan het moment waarop ik als kind mijn eerste eigen prachtige Picht plechtig uit de koffer haalde.
Aan de Brailledec, het eerste hulpmiddel waarmee de leraar kon meelezen op het scherm wat ik typte op mijn braillemachine.
Ik herinner me ook de grote mooie wereldbol met reliëftekens en braille, die ik ontdekt had in Spermalie toen ik er als elfjarig meisje school liep. Ik vond die wereldbol schitterend! Je kon rondom rond, de landen, zeeën en werelddelen voelen. Veel beter en overzichtelijker toch, dan op zo’n platte kaart?
Ooit heb ik aan mijn ouders gevraagd of ik die – overigens zeer zware – wereldbol mee mocht nemen naar huis (wat natuurlijk niet mocht). Hoe leuk zou het nochtans geweest zijn om, tijdens het tv-journaal, eventjes te checken waar Rusland, Iran, Nieuw-Zeeland of Spanje exact lagen?
Dank jullie wel
Ik ben Piet Devos en Tonia In den Kleef, allebei curator van “de wereld binnen handbereik” heel dankbaar dat ze mij aangesproken hebben om mijn steentje bij te dragen aan dit bijzondere project. Het was, in moeilijke coronatijd, ook heel prettig samenwerken met Ina Verrept van de Erfgoedcel Brugge en met Klaas De Buysser die zorgde voor het filmen en de montage. Ina en Klaas, de respectvolle, deskundige manier waarop jullie te werk gingen, zal ik me blijven herinneren!
schitterend Inge !
Dank je wel, Marleen!
ik vind het een schitterend verhaal en een mooi filmpje. ik heb de brailledek nog geweten en ik heb thuis nog een perkings die ik heb gekregen voor mijn tiende verjaardag.
Wauw, zo helder en duidelijk uitgelegd Inge. En je hebt echt waar, een fantastische vertelstem. Schitterend!
Dank je voor je mooie woorden, Martine!
Ik ben blij weer iets van jou te horen wij gaan zeker naar het Arendshuis.
Dit is een sublieme reportage.
Lieve groetjes
Lutje
Dag Lutje, tof! Dank je wel en veel plezier tijdens jullie bezoek aan de tentoonstelling!
Een project om trots op te zijn! Mooie stem en vaardige vingers…
Een hele dikke merci, Hilde! “Vaardige vingers, dat klinkt ook gewoon heel mooi”, zegt de woordenmens in mij… Dank je wel!
Iphone is niet de enige oplossing, ik heb een nokia smartphone met android en dat gaat over ’t algemeen goed. Maar de rest van het filmpje is een reis terug in de tijd. We zullen het maar niet hebben over dat zakwoordenboek van prisma in 12 dikke delen, de enorme atlas met plastic kaarten die meer weg hadden van blisters om batterijen in te stoppen etc. of die kaarten die met zwelpapier gemaakt werden waar je handen zo zwart van werden. Met dat zwelpapier werden trouwens ook de tekeningen voor biologie etc. gemaakt. Trouwens, jouw picht klinkt meer als een perkings-braillemachine, ik heb er hier ook eentje naast me op de tafel staan. Je moet je voorstellen dat je in een klas met b.v. vier braillisten zat die dan allemaal noteerden, wat een gedaver was dat. En dan klaagden m’n medestudenten in de gewone school over het getik van m’n braillescope. De perkings was al compacter dan de blista, waar de wagen nog ging uitsteken en waar je je kon bezeren aan die getande, gekartelde rand. Als je niet uitkeek, raakte die blista uit balans omdat die wagen te veel naar rechts ging en dreigde dat ding uit het onderste deel van die koffer te vallen. Bij de perkings zat die wagen al beter in de behuizing verpakt en kon je je minder makkelijk bezeren aan die wagen of vuil maken door olie.
Waren jouw vingertoppen tijdens de blokperiode ook afgesleten en vereelt?
Sorry, ik liet me gaan.
Dag Katty,
Absoluut geen sorry nodig! Integendeel! Zo leuk dat jij je (zoals je zegt) even liet gaan en ons op jouw mooie, levendige manier meenam op tactiele tijdreis!
Ja, het klopt helemaal wat je zegt (ook iemand anders had dit via facebook intussen heel terecht opgemerkt): ik was in de reportage inderdaad aan het schrijven met een Perkins braillemachine. Tof dat jij er ook nog zo eentje hebt staan!
Als ik me dat goed herinner, werd in Spermalie eigenlijk elke braillemachine een Picht genoemd, of het nu een Blista was, een Perkins of nog iets anders. Alle merken werden “Pichten” genoemd. (In de Katholieke lagere school waar ik voordien zat, werd trouwens meer dan eens gedacht dat ik het over mijn biecht had…)
Op een bepaald moment ben ik me zelf ook beginnen afvragen of die naam Picht eigenlijk wel helemaal correct was. Op welk model lijkt de Picht van uitvinder Oskar Picht het meest? Tja, met dat soort vragen in ons hoofd gaan we natuurlijk met plezier en nieuwsgierigheid de tentoonstelling bezoeken!
O Katty, ja, die ellenlange rijen en rijen verklarende en vertalende dikke braillewoordenboeken! Leve het internet, de brailleregel en de braille- en spraaksoftware!
En die grafieken en tekeningen gemaakt van zwelpapier kan ik me ook meteen weer voor de geest halen. Ik wist niet (meer) dat mijn handen er zwart van werden. Wel weet ik nog dat er een soort korrelige structuur achterbleef op mijn vingertoppen (die ik stiekem onderaan de tafels afveegde).
Ook herinner ik me een geplastificeerd boek van de schoolbibliotheek van Spermalie. Iemand had het boek blijkbaar te lang in de zon laten liggen waardoor de plastieklaag op het blad gesmolten was en de braillepuntjes verschoven waren…
Hoe mijn vingertopen eraan toe waren na de blokperiode, vroeg je? Wel, eerlijk gezegd, gitaar leren spelen, speelde mij meer parten bij het braille lezen, al heb ik het er toch ook nooit voor gelaten!
Wat een knap filmpje, Inge!!
Wauw Inge! Mooi!
Zeer educatief.
Trots
Wauw wat een prachtig filmpje Inge, echt fantastisch hoe je dit op zo’n mooie, rustige en overzichtelijke manier brengt.
Naast blogster ben je ook een geboren vlogster hoor vind ik ;-), wie weet wordt dit vervolgd met nog meer filmpjes waarin we jou horen, zien & voelen stralen.
Veel liefs,
Tineke