Facebook is een raar ding. Je kan via facebook op een vreemde, zelfs absurde manier communiceren. Je kan erop zetten wat je maar wil. Je kan doen alsof je alleen maar superleuke dingen doet en meemaakt, populair als je bent natuurlijk steeds goed omringd door al je vrienden. Je kan mensen defrienden, en niet weten hoe dat bij die mensen overkomt. Je zou ze nadien ook weer kunnen “frienden”, maar dat woord heb ik eigenlijk nog nooit gehoord. Bestaat het woord “refrienden” dan ook?
Met facebook kan je ongelooflijk veel tijd zitten verprutsen, echt waar. Ik weet het jammer genoeg uit ervaring. Maar facebook kan ook iets anders voor ons doen: mensen met elkaar verbinden, ons helpen om elkaar terug te vinden… Dat doet goed!
Klasgenoot van toen
Ik vond haar steeds erg sympathiek. We zaten samen in de klas in het vijfde middelbaar.
Ik had al vlug het gevoel dat ze iets liefs en heel oprechts uitstraalde. Ik wilde haar graag beter leren kennen. Maar de tijd was duidelijk nog niet rijp voor een vriendschap tussen ons. Of waren wij het zelf die daar nog niet klaar voor waren?
Ach, wat hadden we het ook allebei druk met onszelf te vinden: druk met onze activiteiten… en druk in ons hoofd.
Zij was, naast werken voor school, druk bezig met aerobicles, jazzdance en de jeugdgroep waarvan ze lid was. Ik zong in een muziekgroepje en speelde af en toe gitaar. Zij zong gekende jazznummers en trad in die tijd voor het eerst op, samen met haar vader en haar broer. Wij kenden elkaars liefde voor de muziek niet en zijn nooit naar elkaars optredens gaan luisteren.
Zij vertelde aan haar vriendinnen levendige verhalen over uitgaan en fuiven. Ze stond op zaterdagavond heel dikwijls urenlang op de dansvloer! Ik ging nooit naar fuiven: ik vond er alles veel te luid!
Ik liep te dromen over ‘mijn eerste lief’ en ook haar liefdesperikelen hielden haar bezig, haar “vriendje(s) voor langere of kortere tijd”, zoals ze hen nadien beschrijft. Zij babbelde erop los met een groepje hechte vriendinnen van onze klas waarvan ik wist dat ik er nooit helemaal bij zou horen. Ik probeerde als blinde leerling overeind te blijven, tijdens dit eerste jaar “terug op de gewone school”…
Zo studeerden wij, zij en ik… allebei met ons eigen zoekend, zestienjarigenverhaal!
Woordeloos contact zonder kijken
Ik vond dat er meestal een vreemde sfeer was in onze klas. We werkten hard, er was veel creativiteit en enthousiasme tijdens de lessen. Ik vond onze klasgenoten – of toch de meesten – ook best wel sympathiek. Maar er werd heel veel geroddeld in de groep. Soms voelde ik er me erg alleen, vooral als ik wist dat ik net het mikpunt van de roddels was geweest. Er leefde altijd vanalles… onderhuids. Ongrijpbaar!
Eén bepaalde gebeurtenis tijdens dat schooljaar vond ik zo confronterend en verwarrend dat ik het zelfs na al die jaren nooit helemaal ben vergeten. Wat er toen precies gebeurd was, doet er nu absoluut niet meer toe. Maar ik herinner me nog het gevoel van er alleen voor te staan in de onzekerheid… tot op dat ene ogenblik waarop zij en ik elkaar kort voorbij liepen in de klas. Ze zei enkel mijn naam. Zonder elkaar te kunnen aankijken, hadden we, voor één prachtig moment, een diep contact! Ik weet nog, alsof het gisteren was, dat ik intuïtief voelde dat zij mij wel graag had willen helpen. Ze steunde mij. Ze zei enkel mijn naam en toch wist ik het, hoorde ik het in haar stem. Alleen de woorden om er met elkaar over te praten, leken nog te ontbreken. Dat was een heel vreemd, intens gevoel.
Twee jaar geleden vonden we mekaar via facebook terug! toevallig net op mijn verjaardag, aanvaardde ze het vriendschapsverzoek dat ik enkele maanden voordien gestuurd had.
Wonderlijk! Ik was zo blij en benieuwd. Hoe zou het nu met haar gaan?
We begonnen een chatgesprekje. We stuurden steeds langere e-mails. We spraken af, we babbelden bij, bij een kopje thee. We praatten meer, meer en nog meer tijdens een mooie natuurwandeling!
Ook over dat intense moment zonder woorden zijn we al vlug beginnen praten. Is het niet ongelooflijk dat wij alle twee nog precies wisten welk ogenblik dat was?
Het was fascinerend om onze verhalen, onze herinneringen na die lange tijd bij elkaar te leggen. Het had zelfs iets enorm troostends! Onze herinnering werd completer. Wat wij altijd hadden gedacht, klopte: we hadden elkaar toen perfect begrepen. Ik was inderdaad niet alleen… en zij ook niet!
In vogelvlucht over de jaren
Ik geloof niet dat we op school, 24 jaar geleden, ooit meer dan tien woorden achtereen met elkaar gesproken hebben! Maar tegenwoordig is dat wel anders!
Onze babbels vlogen in vogelvlucht door de tijd, vlogen over de jaren, leken ons in te halen. We vertelden elkaar over onze studies, onze gezinnen, ons werk, onze weg naar een betere gezondheid, onze zorgen, onze topmomenten en onze dromen.
En nu zijn we hier, hier en nu.
Leve onze vriendschap!
Ook zo, beste lezer, ook zo kan het met facebook gaan!
Inge, na het lezen van dit bericht kreeg ik een idee; ik heb op Facebook een OPENBARE groep met de naam “366 elfjes in 2016”. Wie dat wenst kan dagelijks een elfje posten; er ontstond een web van Facebook-vrienden rond het schrijven van elfjes, ook een aantal slechtziende vrouwen.
Mocht je dat willen, dan voeg ik jou toe aan de groep zodat ook jouw elfjes kan posten. Tot dan kan je eens gewoon een kijkje nemen.
Een elfje bestaat uit ELF woorden met volgende structuur: woord / woord woord / woord woord woord / woord woord woord woord / woord.
Een hartelijke groet, Viviane
… en zo begon een nieuw schrijfavontuur…
ontroerend verhaal, mooi einde van een lange dag voor mij Inge!
Dag Tine, toen wist ik nog niet hoe ik zelf op jullie reacties kon reageren op deze website. Nu weet ik dat wel… en ik wou nog schrijven, dat jouw reactie voor mij erg motiverend was om verder te gaan met het schrijven van tekstjes. Dank je wel!
er leefde altijd van alles … onderhuids; ongrijpbaar !
zo reëel !!!!!
Marleen… ik lees uit je enkele woorden dat je dit onderhuidse herkent… warme groetjes!
Ik ben blij dat je die klasgenote teruggevonden hebt en dat je er een extra vriendin aan overgehouden hebt. Communicatie zonder woorden is heel normaal voor zienden, maar niet zo vanzelfsprekend als je blind bent. Je kan geen lichaamstaal oppikken of interpreteren, ook al voel je soms aan dat er iets gebeurt tussen mensen zonder dat het gezegd wordt.
Dag Katty,
Fijn, je reactie! Ja, communicatie zonder woorden is zeker niet vanzelfsprekend als je blind bent. Maar ik geloof dat het in een situatie zoals deze was, even niet-vanzelfsprekend is als je blind bent dan als je wél kan zien. Lees zelf maar eens de reacties van de andere mensen op dit artikel: zij kunnen wel zien, maar konden ook het onderhuidse alleen maar voelen en het onrechtvaardige niet bespreken… Ik ben er steeds meer van overtuigd geraakt dat dit alles, ik bedoel wat met communicatie te maken heeft, veel meer gelijkenissen heeft dan verschillen…
Misschien is dit wel eens een odnerwerp voor een later bogbericht… Wie weet?
Hartelijke groetjes!
Inge, een mooi verhaal van hoe gelijkgestemden over de tijd heen elkaar vinden!
Ze zei enkel jou naam en toch was het meer dan dat. Na al die jaren de bevestiging krijgen dat dit ook bij haar zo is, zalig.
Het maakt ook jou mooi Inge. Terwijl toen alles leek tegen te zitten (als ik het juist begrepen heb) voelde je ook dat korte mooie moment waarop ze enkel jouw naam zei. Je hebt dat gevoel gekoesterd, bewaard in je hart, dat is mooi.
Ik herinner mij die leeftijd-gevoelens van toen. Ik had het gevoel machteloos te zijn, te willen helpen als ik iets onrechtvaardig vond maar te weinig durf te hebben of niet te weten hoe te reageren. Misschien had zij dat toen ook?
Ja, Peter… je hebt ook haar heel goed begrepen… Dat jij toen ook zocht naar manieren om op te komen tegen onrechtvaardigheid, kan ik me heel goed voorstellen.. Dank voor je reactie!