Ze is een klein beetje ouder dan ik, spreekt met een heel charmant Engels accent en komt hier elke vrijdag poetsen. Vandaag zet ik haar in de bloemetjes op mijn blog!

Haar naam is Sarah en natuurlijk is zij de eerste die dit tekstje te lezen krijgt. Dat vind ik logisch: ik vind mijn eigen privacy belangrijk dus ook die van andere mensen.

“Ben je akkoord? Mag ik jouw eigen naam gebruiken of liever niet? Mag ik dit zo over jou en jouw beroep vertellen? Is er iets dat je anders wil? Want ja, straks gaat het tekstje een eigen leven leiden… een kronkelige weg op het internet”.

Dag van de schoonmaak

Vorige week kreeg ik een mail van het dienstenchequebedrijf waar Sarah werkt. Een stukje uit deze mail ging zo:

Beste klant,

Op 20 juni is het Dag van de Schoonmaak, een dag waarop we extra aandacht hebben voor de job van huishoudhulp.

Iedere dag opnieuw zetten in ons land meer dan 200.000 huishoudhulpen zich in om het leven van hun klanten aangenamer te maken. Het is een fysiek zware job die vaak onderschat wordt. Vindt u ook dat dit werk alle waardering verdient?

Ja, dat vind ik heel zeker! 20 juni is intussen alweer voorbij – ik weet het – maar…. so what?
Er zou toch gerust een week van de schoonmaak mogen bestaan? Duizenden mensen in duizenden landen poetsen, in heel uiteenlopende omstandigheden, elke dag opnieuw openbare ruimtes, hotels, toiletten, bedrijven en huizen van andere mensen.
Ik heb de naam die aan hun beroep gegeven wordt de voorbije jaren af en toe horen veranderen: schoonmaker/schoonmaakster, poetshulp, huishoudhulp….

Iemand zei me ooit dat ze door niemand nog kuisvrouw genoemd wilde worden en vanaf nu vloerhostess was.

Mag ik het hier, voor alle duidelijkheid, houden bij poetshulp en huishoudhulp?

Waardering

Ik heb erg veel waardering voor het werk dat Sarah en andere poetshulpen doen, absoluut!

Want ik weet één ding heel zeker: als ikzelf elke weekdag paraat zou moeten staan om te vegen, dweilen, schuren, stofzuigen, dingen verzetten, dingen terugzetten, ramen poetsen, toiletten, baden en douches schoonmaken, schrobben, omhoog reiken, onder meubels poetsen… dan hielden mijn rug en mijn schouders dat nog geen half jaar vol.

Dan heb ik het alleen nog maar over de fysieke inspanningen. Ik geloof dat huishoudhulpen ook wel eens zullen zuchten bij de grillen, de eisen, de te koude of te warme temperaturen in de huizen… of bij het ochtendhumeur van hun klanten.

Ik heb geluk. Sarah komt hier nu al enkele jaren poetsen en ze houdt echt van haar job. Dat zegt ze en dat ondervind ik ook: nog steeds komt ze hier elke keer heel enthousiast binnenwandelen!

Vrijdagmorgen, acht uur

Iedere vrijdagmorgen staat ze stipt om acht uur met haar opgewekte goeiemorgen stem bij me op de stoep. Soms ben ik net slaapdronken de trap afgestommeld. Ja, natuurlijk neem ik me elke keer voor om even fris en klaarwakker als zij te zijn voordat de bel gaat… maar dat lukt me niet altijd! Ze glimlacht: “Goed geslapen?”

Mijn kat, die niet van stofzuigers, borstels en dweilen houdt, komt toch enthousiast langs haar benen wrijven en begroet haar vol vertrouwen. Het beestje weet maar al te goed dat Sarah ook dol is op katten! Terwijl ze de kat streelt zegt ze: “Ze heeft een mot binnengebracht, ik zie een dode mot liggen op de mat.” Ik was er nog niet op blote voeten ingetrapt dus ik had de mot nog niet ontdekt. We grinniken. De toon is gezet! Zouden we nog zulke verrassingen tegen komen?

Even bijpraten

De koffiepauze hebben wij geleidelijk aan vervangen door een koffiekletsje aan het begin van de dag. We babbelen heel eventjes bij over de afgelopen week. Zelfs de actualiteit komt dikwijls ter sprake. De Brexit vinden we allebei verschrikkelijk… we vertellen elkaar onze vakantie- en weekendplannen… en dan gaat ze aan het werk.

Ik denk terug aan de appelcake die ik gebakken heb. Ik heb geprobeerd om alles netjes op te ruimen maar is er toch niet hier en daar iets blijven plakken terwijl ik het deeg in de cakevorm goot?

“Ik vrees dat het hier wel wat vuil is, hoor“, zeg ik aan Sarah. “Dat is heel goed“, antwoordt ze tevreden, “dan weet ik waarom ik gekomen ben“. Ze vindt het helemaal niet leuk om te werken in een huis waar alles al clean is als ze binnenkomt… dat geeft haar geen voldoening. “I hate it“, zegt ze want als Sarah iets echt wil benadrukken, zegt ze het in haar moedertaal…

Poetsen en af en toe kijken in mijn plaats

Ik ben heel blij dat Sarah zorgt voor de wekelijkse poetsbeurt.

Zelf doe ik tussendoor wat ik kan, wat er nodig is. Want je zal het altijd zien: net op een dag dat je huis een rommelige puinhoop is, krijg je onverwachts bezoek 🙂

Opruimen, stofzuigen, afstoffen, plantjes verzorgen, een kast leeghalen en afwassen…

Sommige dingen die ik zelf niet (of niet in één oogopslag) zie, moet ik extra checken om zeker te zijn hoe ze eruit zien. Veel kan ik zelf op de tast ontdekken: is alles opgeruimd? Voel ik stof op de meubels? Ligt de vloer proper? Zijn de bloemen in de vaas nog niet verwelkt?

Maar het is super dat er mensen zijn (Sarah en ook andere mensen die hier komen) die af en toe kijken in mijn plaats… alsof het hun eigen huis zou zijn waar het ook gezellig en netjes mag zijn.

Want sommige dingen kan ik niet zelf ontdekken of soms is iets me gewoon ontgaan…

• Hebben de kattenpootjes zwarte sporen nagelaten op de witte kastjes?
• Hebben de ramen een poetsbeurt nodig? Ramen poetsen doe ik eigenlijk nooit zelf… Ik denk niet dat je dan een heldere blik op de buitenwereld krijgt.
• Hoe ziet de vloer er uit na regenachtige dagen?
• Oei oei, staat er hier echt nog een verloren gelopen kerstkaart… in maart? Neen toch!
• Zie je kinderhandjes op de badkamerspiegel?
• Hangt er ergens tegen het plafond een groot spinnenweb?

Dus als Sarah vraagt “Wat wil je dat ik vandaag doe?” dan is mijn antwoord bijvoorbeeld: “wel, graag zeker de keuken heel grondig, want daar ben ik erg druk bezig geweest… en kijk je verder zelf eerst rond wat er zeker nodig is?”

Gelukkig is Sarah iemand die dat ook echt wel kan. Ze ziet werk en dat is een grote, extra troef om te poetsen bij iemand die blind is.

Poetsen bij blinde en slechtziende cliënten

Waar kan je rekening mee houden als je poetst bij iemand die blind of slechtziend is? Ik heb tijdens mijn vormingswerk veel tips uitgeschreven en aan poetshulpen, verzorgenden en huishoudhulpen gegeven.

Sarah en ik hebben heel spontaan enkele afspraken gemaakt: over dagindeling, privacy, wie wat doet…

Als we ergens niet zeker van zijn, dan vragen we het aan elkaar. Dat werkt nog altijd het best.

“Wat moet er hiermee gebeuren?”

“Ik zie dat… is dat oké zo?”

Een tip die tijdens vormingen dikwijls terugkomt is: alles heeft een vaste plaats om het als blinde persoon vlot terug te vinden (niet alleen als blinde persoon trouwens…). Je zet als huishoudhulp dus alles terug waar het eerst stond.
Gelukkig interpreteert Sarah dit niet als laat alles staan waar het staat. Heb jij al ooit een huis grondig kunnen poetsen zonder iets te verplaatsen? Dat lukt natuurlijk niet…

En zo gebeurt het regelmatig dat ik in mijn enthousiasme kom aanlopen en haar ineens verschrikt hoor uitroepen: “O my God, take care…” en dan vliegt ze op me af om me te redden van een val over een emmer, het snoer van de stofzuiger of een botsing met een meubelstuk dat ze eventjes had verzet. “Sorry hoor maar ik zie altijd een accident gebeuren“, zegt ze, “ik ben ook zo met mijn jongens… het is mijn moedergevoel”. We lachen. “Dank je wel“, zeg ik. Ik leer het ook nooit, hé, om uit haar buurt te blijven terwijl ze aan het werk is? 🙂

Dank je wel

Het is bijna twaalf uur. We krijgen allebei honger; Sarah zet alles terug op zijn plaats en we handelen de nodige administratie af. Ik print nog vlug dit artikeltje af zodat ik het nog aan haar kan laten lezen.

Sarah, ik zeg het deze keer dus niet enkel live maar ook via een blogbericht: dank je wel voor alle hulp en voor binnenkort… een heel leuke vakantie! Tot vlug!