Ik mijmer. Ik betrap mezelf op een diepe zucht. Ik doe een poging.
Wanneer, zat ik me af te vragen, zal ik voor het eerst sinds heel lang terug iets schrijven om te publiceren op m’n blog? Wàt zal het eerste zijn dat ik zal kunnen en durven schrijven na alles wat er bij ons gebeurd is? Dat voelt heel kwetsbaar…
Ik drentel als het ware een beetje doelloos rond in het digitale landschap van mijn blog, een publieke plek vol persoonlijke verhalen… voorzichtig…. Ook dit doe ik voor het eerst sinds lange, lange tijd… Ik navigeer, niet goed wetend welke kant ik uitga: naar beneden of naar boven scrollen, achterom, blijven stilstaan of vooruit…
Ondanks mezelf is het eerste blogbericht dat ik na al die maanden terug openklik het bericht dat ik vorig jaar schreef voor Moederdag…
Moederdag
Ik schreef mijn Moederdagbericht de avond voordien. Het was een ingeving die heel plotseling opborrelde… die me heel blij maakte en die me alles waarmee ik bezig was, letterlijk deed uit handen leggen. Het leek de enige actie die er op dat moment echt toe deed: “Nu ga ik iets schrijven over hoe ik Moederdag beleef en vooral: iets schrijven voor mama… Nu!”
Herinneringen, besef ik niet voor het eerst, gedragen zich als ankers waaraan we allerlei andere herinneringen vastklikken: kleine en grote, belangrijke en banale of zelfs totaal absurde…
Ook over die zaterdagavond dat ik mijn bericht schreef, weet ik nog het een en ander. Op die avond zou Salvador Sobral voor Portugal het Eurovisie Songfestival winnen.
Mijn hartsvriendin Greet die uit Frankrijk was gekomen voor het weekend, kwam bij mij logeren. Het was toen dat wij samen knus met een lekker theetje en veel verhalen… naar het Songfestival zouden kijken, becommentarieerden wat we hoorden, lachten om de te schaarse klederdracht en blij-verrast meejuichten met de winnaar met zijn zachte, gevoelige lied….
We vertelden elkaar over hoe het er bij ons thuis aan toeging toen we klein waren en met onze familie naar Eurosong keken: als kind een bloedserieuze zaak, (pure pronostiek) waarbij we ook nog lekker lang mochten opblijven….
Ik schreef de finishing touch voor mijn blogbericht vlak voordat Greet zou arriveren (“vlug, ik wil het op tijd klaar hebben!), verlangend naar een mooie avond en de dag nadien een gezellige Moederdag. Ik belde mama op om haar te vertellen dat ik een verrassing had… wat ik zelf ook wel een beetje spannend vond, want: “Zal ze blij zijn met een tekstje en een limerick speciaal voor haar? Mama, die eigenlijk nooit graag in de spotlights staat?”
Ik stuurde mijn tekstje aan haar door zodat zij het natuurlijk als eerste kon lezen… En ja, ze was er zeker blij mee…
Afscheid
Toen ik nu mijn moederdagbericht herlas, voelde ik de tranen in mijn ogen. De woorden staan er nog precies als toen. Natuurlijk! Woorden kunnen precies dezelfde woorden blijven en toch van betekenis veranderen… zo lijkt het dan… alsof er een laag is over gestrooid: een laag diepe verbijstering, verdriet, verandering, gemis en een dikke laag intense herinneringen aan gebeurtenissen, gesprekken en de emotionele rollercoaster van de laatste maanden.
En nu nog altijd is er in mij een soort ongeloof, het niet-helemaal-vatten…
Toen ik het bericht voor ons mama schreef, had niemand kunnen vermoeden dat we zo vlug afscheid van haar zouden moeten nemen… dat ze zo erg ziek zou worden… en dat we zelfs Kerstavond niet meer samen zouden kunnen vieren.
Verjaardag
Deze maand zal ik voor het eerst mijn verjaardag doorbrengen zonder een knuffel en een verjaardagswens van mama… zonder haar stem…
En of ik nu tien, twintig, dertig werd of twee en veertig word, dat is …
Afscheid nemen, dat is …
“Hoe is het?”
En nu?
De tijd tikt voort, de winter lijkt lang te duren… Toch lengen de dagen alweer en wij zoeken onze weg verder… altijd weer verder.
“Hoe is het?” vragen mensen en heel dikwijls weet ik gewoon niet eens wat ik op die vraag kan antwoorden… Echt niet! Nu is het zo, dan zo, dan zo, ….
Hoe?
Als eb en vloed…
Moederdag – verjaardag – dag per dag…
Misschien zou ik op mijn verjaardag wel graag over het strand lopen in de warmte van de zon… maar het mag van mij ook gerust in de regen zijn… Wat maakt dat uit?
Met mijn liefste hand in hand over het strand, wandelschoenen diep in het zompige zand.
De ijskoude, striemende wind op ons gezicht voelen en de zoute smaak proeven van tranen, zeedruppels en de zilte zeewind… en ondanks veel en veel te veel, ook even stil glimlachen om wat er is, hier en nu… een glimlach om het besef dat alles in elkaar overvloeit en allemaal bijna tegelijkertijd kan bestaan:
De zoute zeewind en onze tranen, onze voeten op de grond en onze gedachten die alweer heel ver weg zijn…
De golven, de muziek, de woorden en de stilte… alles wat we onthouden, meedragen en alles wat we los moeten laten…
Ons intense voelen… onze golvende, felle emoties en de grote kracht van ons denken… vertraagd, achterop of pijlsnel vooruit…
Het verdriet en de herinneringen, het leven en het sterven, de film die opnieuw afspeelt…
De pijn en de liefde, de veel te lange nachten, de hoop, de weemoed en de wanhoop…
De belofte, de plannen die we maken, het alleen zijn en de verbondenheid…
Het lawaai in ons hoofd en de dromen, de verhalen, de geuren, het afscheid, het gemis…
De koude, stille leegte, de tranen op ons gezicht en ook onze liefdevolle lach…
Alles wat zo’n diepe, diepe sporen nalaat en het vergankelijke, de vluchtigheid van onszelf en van zooooveel…
de krijsende meeuwen, de zachte zandkorrels en de rommelende zee die eeuwen en eeuwen en eeuwen….
Vloed, storm, springtij…
Hier en nu… hier en nu stroomt alles door elkaar,
tot ook dit weer – even – helemaal stil wordt.
Windstil.
Regenstil…
Het strand ligt er nu opnieuw rustig bij…
En wij?
Dag per dag
Na lange tijd, terug schrijven.
Ik mijmer. Ik betrap mezelf op een diepe zucht. Ik doe een poging.
Dag per dag, uur per uur zoals ik dat ook de voorbije maanden deed…
Zo is afscheid en zo is het leven… denk ik…
Eb en vloed, uur per uur, minuut per minuut….
Tot schrijfs?
PS Sommige tradities, lieve lezer, zal ik altijd proberen in ere houden… Dus op mijn verjaardag ga ik niet enkel – misschien – naar het strand, ik zal zeker ook iets lekkers eten en drinken, haja!
Ik wil klinken op het graag zien, de vriendschap, onze familie, de steun van veel mensen (elk op zijn of haar manier), de vele gebaren en woorden van medeleven…
En ik ga zeker en vast ook klinken op de liefde van en voor mama. Natuurlijk. Zeker weten…
O lieve Inge… hartsvriendin. Wat ben jij een mooi mens. Dat je ook dit vele, dat allemaal door elkaar stroomt, woorden geeft en deelt… Wat ben ik blij dat jouw mama, jouw mama was en jou het leven heeft geven, nu bijna 42 jaar geleden. Dikke zoen alvast van ons en tot gauw. Greet en co*
Dag Greet (en co), schrijven is een manier voor mij om vorm te geven, uitdrukking te geven aan…, zoals anderen fotograferen, beeldhouwen, musiceren…
Dank je wel voor jouw mooie woorden (en ook voor jullie leuke, ontroerende verjaardagcadeau dat ik per post kreeg!) Ik ben echt blij, Greet, dat jij ons mama zo goed gekend hebt…
Dikke knuffel en tot heel vlug, Inge
Een toast op jou Inge, en op je mama. De liefde die jullie deelden werd bijna tastbaar terwijl ik je las, net als het verdriet dat zo sereen onder woorden werd gebracht. Ik geloof dat jij en je mama onlosmakelijk verbonden zijn en je haar je leven lang zal ademen…
Ik stuur je een warme knuffel xxx
Dag Bea (D), gedurende zo’n lange tijd hebben wij geen contact gehad met elkaar door mijn digitale stilzwijgen… en toch, trouwe ziel, ben jij hier alweer met jouw meelevende woorden… Ze deden me even serieus slikken… Wat je schrijft, is heel mooi!
Dank je wel!
Xxx, Inge
Inge, hoe mooi kan jij verwoorden wat ook ik voel als ik denk aan het afscheid van mijn zus. Het waren heel moeilijke maar ook intense maanden, het gemis zal blijven… maar ook de dankbaarheid dat wij dit als familie hebben mogen delen.. en ik ben fier op jou.. zoals ook jouw mama was op jou!
Dikke knuffel. Tante Marja
Dank je wel voor je lieve reactie, tante Marja… Ja, het is zeker zo: we zullen haar enorm blijven missen… en ook dankbaar blijven en fier op elkaar en op haar…
Tot vlug, dikke knuffel! Inge
Toverend met woorden je gevoelens en gedachten uiten, prachtig hoe jij dat kunt…
Ik wens je vele mooie “hier en nu”-momenten toe… met af en toe een mijmermomentje…
Dag Sandra,
We verstaan mekaar…. glimlach!
Dank je wel en tot vlug!
Lieve Inge, Zonet merkte ik via Facebook je berichtje op. Het was mijn plan om je te schrijven voor je verjaardag. In een allereerste reactie schrok ik enorm van wat ik kon opmaken uit je bericht. Ik wist nog niet dat je mama gestorven is… Wat je schrijft over haar, over dat stukje dat je op je blog aan haar hebt gewijd en vooral de enorme intuïtie dat je niet anders kon dan dat te doen, over jullie band, her afscheid moeten nemen … het klinkt allemaal enorm, enorm herkenbaar voor mij! Nu 8 jaren geleden! Maar zo actueel herkenbaar… Ik leg mijn woorden van meeleven heel graag bij de woorden die je kreeg in de voorbije tijd. Of misschien nog meer mijn stilte, stille woordenloze verbondenheid. En ik schrijf je gauw opnieuw, met andere woorden en ideeën. Maar nu echt eerst enorm vanharte men met veel warmte, zeg ik je mijn verbondenheid toe! En natuurlijk ook mijn felicitatie met je 42 jaren in dit leven, dat je van je mama kreeg. Heel veel liefs, Ilse
Lieve Ilse,
Wat krijg ik een warm gevoel bij het lezen van je bericht. Dank je wel voor jouw woorden, je meeleven en je stille, woordeloze verbondenheid. Ze doen mij echt goed!
Ja, afscheid moeten nemen van iemand die je zo graag ziet, dat blijft – zoals je schrijft – actuueel. Het graag zien is zoveel sterker dan de tijd die erover gaat…
De liefde die jij koestert, ook jouw herinneringen worden bijna tastbaar voor me, via jouw woorden…
Een heel stevige knuffel, Ilse, en heel graag tot schrijfs!
Liefs, Inge
Beste Inge
Je woorden maken me stil. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor jou moet zijn om je mama te verliezen. Of toch een klein beetje. Mijn mama is 2 jaar geleden ook heel ziek geweest waarvan ik toch dacht dat het niet goed ging aflopen. Door zo’n situaties besef je pas echt dat je je geliefden echt moet koesteren, genieten van de kleine dingen. Een telefoontje doen, een sms’je schrijven. Het doet veel. Hopelijk hou je jezelf sterk door te denken aan al de mooie momenten die je met haar hebt gehad. Ze leeft voort door jou! Ik moet toch wel toegeven dat je woorden voor een paar traantjes hebben gezorgd. Prachtig hoe je alles neerpent! Een gave waar je trots op mag zijn!
Vriendelijke groetjes Jill Dzialas
Beste Jill,
Zo’n waarderende, ontroerende reactie die je hier post!
Wat je vertelt, maakt mij ook stil. We kunnen op vele manieren sterk zijn maar we blijven tegelijk toch ook heel kwetsbaar, hé? Onze gezondheid toont ons dat wel…
Ja, elkaar koesteren in die kleine gebaren… er zijn voor elkaar, genieten van de aanwezigheid van de mensen die we graag zien… het is zo waardevol!
Ook jouw reactie hier betekent veel voor mij. Dank je wel daarvoor… echtwaar!
Vriendelijke groetjes, Inge