Ik ben, zelfs als werkloze vrouw, in deze september-oktoberweken helemaal in actiemodus op vlak van vergaderen, leren, plannen uitwerken en organiseren.
Ik geniet er echt van!
Mijn computer en braillenotitietoestelletje zijn zelden ver weg!
Nu, in de avonduren (mijn favoriete tijdstip om te schrijven) hoor ik hoe zalig stil en rustig het hier thuis is. Ik adem even diep in en uit (de zucht van verlichting 🙂 , ik rek me goed uit en ik geeuw ongegeneerd luid.
Morgen komt er weer een dag vol activiteit.
Nu dwalen mijn gedachten af. Ik laat enkele herinneringen uit mijn zomervrijetijdsmodus de revue passeren. Het zijn herinneringen aan het verkennen van rustige gebieden in de buitenlucht en in heel leuk gezelschap.
In ons gevoel en onze gedachten kunnen we ons in een fractie van een seconde zomaar verplaatsen naar waar we maar willen. Is dat niet fascinerend? Zouden dieren het ook kunnen? Waarschijnlijk wel, aangezien veel dieren net als wij kunnen dromen. Waar zouden zij af en toe in gedachten naartoe kruipen of vliegen?
De immense plek van de mens
Ik kan heel blij en ontspannen worden van plaatsen in de natuur waar de geluiden nog écht zijn.
Ja, ik weet het wel: alles wat we horen is echt en heeft betekenis… maar geef toe: de mens heeft zo’n grote impact… heeft zo’n immense plek ingenomen in al wat leeft en beweegt, reilt en zeilt, verdwijnt en ontstaat, beslist en bedisselt…
De mens heeft als soort blijkbaar een enorme scheppings- en veranderingsdrang. Ik kan dat prachtig, creatief, fantastisch vinden. Ik kan het op andere vlakken ook onverbiddelijk of zelfs meedogenloos vinden…
Vindt onze soort zichzelf zoveel grootser en belangrijker dan al de rest?
Beseffen en vooral voelen veel mensen niet dat we toch onlosmakelijk met al wat leeft verbonden zijn?
Voelen zovelen zich op de een of andere manier heerser over en bezitter van de natuur: belangrijker dan bomen, dieren, planten, aarde, lucht…?
Staan ze er gewoon niet bij stil?
Waar de geluiden nog echt zijn, schreef ik en dat écht voelt voor mij als: een terugverlangen naar… Het gevoel kan me bekruipen als een soort weemoed, een gemis, een verlangen naar hoe de natuur ooit moet geweest zijn – denk ik dan – lang voordat ik er zelf was.
Hoe de geluiden rondom ons klinken, is hier voor mij veelzeggend, noem het gerust symbolisch!
Hoe zouden ze hier, in onze gebieden, eeuwen geleden geklonken hebben?
Onnatuurlijke geluiden
Was er ooit een tijd waar nog niet alle geluiden overstemd werden door de typisch menselijke geluiden waar we van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat getuige van zijn, om over de nacht nog maar te zwijgen? We horen ze… tot we ze uit gewoonte niet meer horen.
Hoewel, voor veel mensen, ook voor mij, gaat dit lang niet altijd op. We horen ze wel degelijk nog, ook al zijn we eraan gewend.
Weet je, begrijp me goed: ik ben echt een klanken-, geluiden- en woordenmens!
Ik ben dus enorm dankbaar dat ik goed kan horen! Dat is werkelijk van onschatbare waarde in mijn leven!
Toch heb ik met sommige geluiden echt een liefde-haatverhouding… net als met sommige plaatsen waar het geluid gewoon te intens voor me is!
Auditieve overprikkeling
Wie van jullie moet, net als ik, soms zoeken naar manieren om die auditieve overload de baas te blijven? Om storende of harde geluiden te bannen uit onze bewuste waarneming? Om de rustgevende te laten winnen?
Als de overload wint, kan dit heel lastig zijn! Ik voel dit zelf vaak… ik hoor ook andere mensen vertellen…
- deze geluiden kunnen ons ’s nachts wakker houden
- ons fysiek of emotioneel stress bezorgen: ik kan er me zelf bijvoorbeeld door overvallen/overrompeld voelen, vermoeid, prikkelbaar, uit mijn lood geslagen als de stilte plots voor lange tijd verstoord wordt…
- ze kunnen de hoorbare bewijzen zijn dat er alweer een stukje natuur aan het verdwijnen is, erg confronterend voor natuurliefhebbers als ik
- of ze maken het niet bepaald gemakkelijk om, als we dat nodig hebben, de rust en de stilte (terug) te vinden, binnenin en buiten onszelf
- ze kunnen mij als blinde voetganger zelfs in gevaar brengen, bijvoorbeeld terwijl ik een straat aan het oversteken ben…
Ik heb af en toe geworsteld met voortdurend aanwezige onnatuurlijke geluiden en met mijn neiging om weg te vluchten, recht naar een denkbeeldig stiltegebied!
Wat kan ik doen als dat niet mogelijk is?
Juist ja: manieren vinden om de geluiden er gewoon te laten zijn. Dat is niet altijd gemakkelijk maar wel belangrijk want of ik er me nu door laat storen of niet, ze zijn er toch. Ik kan ze dus maar beter accepteren!
Hoe groter dat besef geworden is, hoe groter de kracht die ik voel om ermee om te gaan.
Gelukkig lukt dat me steeds beter. Een paar trucjes werken voor mij goed.
Een fan van harde geluiden zal ik echter nooit ofte nimmer worden! Daar ben ik niet voor gemaakt 🙂
Trouwens, ik heb meer moeite met geluiden die ik niet kan plaatsen, dan met geluiden die ik tenminste ken.
Daarop zijn wel twee grote uitzonderingen
- het geluid van een slijpschijf (vréselijk! Ik bewonder iedereen die daarmee werkt!)
- en het geluid van het kappen van bomen, zeker als die bomen nog lang niet dood zijn!
En ja, natuurlijk: stuk voor stuk horen vele geluiden bij het leven dat we allemaal leiden, ook bij mijn eigen leven! Zeker weten! Daarom kies ik expres voor het woord geluiden en niet voor lawaai. Door het leven dat we leiden, zorgen we er allemaal samen voor dat ze er zijn.
En toch…
Toch durf ik me nog steeds afvragen:
- Moeten die geluiden er echt ’s nachts en ’s morgens in alle vroegte al zijn?
- Kan het soms ook wat minder?
- Kan het soms ook wat stiller?
- Kan het soms ook wat minder tegelijk?
- Helpt het als meer mensen zien, horen, voelen… welke invloed al die geluiden hebben op ons en op de natuur?
- Helpt het als meer mensen willen genieten van de mooie natuurgeluiden die er ook zijn?
Ik hoor, ik hoor wat jij niet hoort
Een manier die ik heb uitgeprobeerd om alle onnatuurlijke geluiden beter te accepteren, is ze benoemen. Daar komt mijn analytische geest me graag te hulp. Heel simpel: gewoon benoemen wat er is.
Heb jij al ooit “ik hoor, ik hoor, wat jij niet hoort” gespeeld? 🙂
Wat hoor jij nu?
Is het daar bij jou nu ook lekker stil terwijl je dit blogbericht aan het lezen bent? Hier en nu wel…
Of hoor jij toch – als een constant draaiend achtergrondprogramma- de geluiden uit dit lijstje:
- het verre, steeds aanwezige gedruis van rijdende auto’s en vrachtwagens.
Door het constante ineenvloeien van dit voertuigengeluid, wordt dit op den duur een brommende toon die je bijna overal in Vlaanderen kan horen. Soms dichtbij, soms veraf.
Nog een klein trucje: met een beetje fantasie kan je je jezelf proberen wijsmaken dat het verre verkeersgedruis de bomen of de watervallen zijn… Al geprobeerd? Sluit maar eens je ogen en stel het je voor als je een verre snelweg hoort.
Helaas: het is natuurlijk allesbehalve waar! - allerlei soorten gezoem, getik, getoeter…
- gebonk, geronk en gekrijs van machines: graaf- en grasmachines, drilboren, een zaag, een slijpschijf, een hogedrukreiniger…
- sirenes en alarmen, claxons, motoren, pompen…
- de beat van muziek in de verte, soms alleen de ondefinieerbare bassen…
- een brailleprinter 🙂
- vliegtuigen en helikopters
- en o ja, een deltavlieger (met motor) in een stiltegebied…
Geluiden die horen bij de mens
Voor alle duidelijkheid: er zijn natuurlijk nog al die andere, ook typisch menselijke geluiden… van een heel andere soort. Mooie, menselijke geluiden! Zoals:
- het vrolijke geluid van spelende kinderen, dat overal, in alle landen, hetzelfde klinkt…
- het gelach van jong, ouder en nog ouder
- mensen die met elkaar praten op vele tonen, in allerlei talen, lachend en huilend, konkelfoezend en roepend, hoog en laag, hyper en traag…
- het gehuil, gebrabbel, gekir van een baby
- fluitende voorbijgangers
- zingende mensen
- muziek (liefst akoestisch!)
- …
Stiltegebieden vol prachtgeluid
Ik hou van plaatsen waar we ons nog echt kunnen koesteren in de schoonheid van de natuur. Waar we ons nog diep met de natuur verbonden kunnen voelen.
Plaatsen waar, zoals ik schreef, de geluiden nog echt zijn.
Ik vertel je hier graag nog veel en veel meer over… in een volgend blogbericht.
Tot schrijfs!
Vooral als ik aan het werk ben, waar mijn hoofd extra arbeid moet leveren, heb ik graag dat het stil is. Dan kunnen zelfs de dagelijkse geluiden in en rond het huis me al storen.
Anderzijds kan ik gemakkelijk aanvaarden dat we in een niet geluidloze omgeving wonen. Blij met onze buren en hun geluiden; met de regenbui na een lange periode; de valschermspringers die in de zomer talrijk uit het vliegtuig springen… We leven immers niet alleen en maar goed ook.
Dag Marleen, dank je wel om dit met ons te delen! Ik kan je helemaal volgen. Veel geluiden geven ook mij een thuisgevoel of het fijne gevoel omringd te zijn door anderen. Ja, ook ik denk dan bijvoorbeeld aan het horen van mijn buren (stemmen, hun hondje, de rolluiken…, kerkklokken, de winkelkarretjes van de supermarkt in de straat en nog zoveel meer! Over de natuurgeluiden die me blij maken, schrijf ik in een volgend blogbericht verder. Vele lieve groetjes, Marleen. Tot schrijfs!
Ik kan me zo vreselijk storen aan al die grasmachines op zonnige dagen. Dan zit je rustig in de tuin, worden de fluitende vogeltjes overstemd door zo’n herriemaker. Op zonnige dagen is het echt moeilijk om rust (lees stilte) te vinden.
Ik heb me oordopjes aangeschaft. Het is de enige manier om al het omgevingslawaai te filteren. Want je kunt er inderdaad niet veel aan doen.
Zouden de mensen in overbevolkte metropolen in China ook allemaal oordopjes in hun zakken zitten hebben?
Dag Darlin, het leuke aan grasmachines vind ik wel: de geur van afgemaaid gras die er bij komt…. dat vind ik een fantastische geur! Tof dat oordopjes jou kunnen helpen bij veel geluiden. Ik heb er echt geen idee van of mensen ze gebruiken in overbevolkte gebieden… Volgens mij zullen er overal wel mensen zijn voor wie die vele geluiden hinderlijk zijn, en anderen…. denk je niet? Groetjes, Inge
Ook ik kan me enorm moe voelen na een dag vol herrie en een overvloed aan geluiden. Ik heb ooit in een landschapskantooromgeving gewerkt: iedereen zit in een grote open ruimte, de bureau’s staan per 2 of 4 tegen elkaar geschoven maar je hebt niet elk een eigen ruimte of een kleine ruimte waar je met 2 of 3 mensen in werkt. Wij zaten met ongeveer 8 of meer mensen te werken in die ruimte. Oké, die ruimte was enorm groot en met tapijt op de vloer. Maar overal gingen regelmatig telefoons, liepen nog meer mensen rond, … Ik kan je verzekeren dat ik doodop was na zo’n werkdag. Want de pc taterde tegen me, ik had een headset voor het aannemen van de telefoon, …
Ik hoef je waarschijnlijk niet meer te vertellen?
Nog zo’n geluid dat ik constant hoor: het zoemen van m’n pc. De boxen die ik heb, zoemen ook met zo’n bromtoon. Het zachte getik van m’n brailleregel vind ik eerder geruststellend.
Geluiden waar ik wél van houd, zijn het zachte tikken van een klok, het spinnen van de kat (helaas heb ik er geen in Leuven, de omgeving is niet geschikt voor een kat) of de geluiden van de buren. Helaas staat hun radio ’s morgens nogal luid en loopt de buurvrouw met hakjes aan door het huis met houten vloerbekleding. Ik kijk al uit naar je volgende bericht over geluiden.
Dag Katty,
Dank je wel voor je mooie reactie en voor je trouwe interesse in mijn schrijfsels!
Het treft me wel, dat je moe voelen ook voor jou een effect kan zijn dat een overvloed aan geluiden op je kan hebben.
Ik kan me inderdaad zo’n landschapskantoorgeluiden goed voorstellen…
Zoals je zegt, kan tapijt op de vloer wel al helpen!
De geluiden waar jij en ik allebei van houden zijn gelijkaardig… lees maar in mijn volgend blogbericht.
Veel liefs,
Inge
In mijn blogbericht Oh de stilte… wat kan ik ernaar verlangen vroeg ik me af of ik nog wel in deze wereld pas, in deze tijd… Ook ik heb steeds meer last van geluiden waar andere mensen helemaal niks van lijken te merken. Stilte is helaas zeldzaam geworden.
dank je wel, Leen! Dan weer echt genieten van ambiance, sfeer, leuke drukte, de verrassende belevenissen in een mooie stad, muziek, samen met veel mensen zijn… en dan weer van kalmte, rust, stilte, … dat is hoe ik het zie, in onze wereld… Voor alles een tijd… je weet wel. Liefs, Inge