In het blogbericht Tantes van de Tantebrigade beschrijf ik een passage uit het boek van Elizabeth Gilbert, die me aangenaam verrast heeft.
Als blinde tante van de Tantebrigade kom ik soms plots voor kleine, vreemde verrassingen te staan. Of maken wel meer kinderloze mensen, ook mensen die goed kunnen zien, dit soort dingen mee? Dat zou heel goed kunnen! Want – stel het je voor – de kinderen die bij ons komen, komen natuurlijk wel op bezoek in een huis waar enkel volwassenen (en huisdieren) wonen…
Een tijdje geleden had ik een logeetje. Hij komt hier heel dikwijls logeren, al jarenlang. Nu had hij voor het eerst besloten om, voordat hij terug naar huis zou gaan, bij mij zijn huiswerk te maken. Super! Het gaf me een fijn gevoel dat hij dat wilde doen: het had iets huiselijks, iets vertrouwds.
Ik vroeg hem welk huiswerk hij moest maken. Hij moest oefenen in het schrijven van woorden. Ik had net de tafel afgeruimd en ik had er extra goed op gelet dat er geen vlekken of kruimels achterbleven die zijn papieren vuil konden maken. Ik dacht er gelukkig ook nog aan om hem even te vragen aan welke tafel hij best kon zitten zodat hij zeker genoeg licht zou hebben om te schrijven.
En toen… hij was er helemaal klaar voor om aan zijn huiswerk te beginnen… toen vroeg hij: “Inge, heb jij een schrijfpotlood?”
Een schrijfpotlood? Oei!!
“Eeh… dat weet ik eigenlijk niet zeker”, zei ik en ik dacht snel na.
Ik heb allerlei dingen om te schrijven: een laptop, een notitietoestel, een brailleschrijfmachine, een lade vol stylos en dikke en dunne stiften, wasco’s om te tekenen en … o ja! “Zitten de potloden niet in de speelgoedbak, de knutselbak?” vroeg ik.
“Neen”, klonk het heel ernstig, “dat zijn tekenpotloden. Ik heb een schrijfpotlood nodig.”
Tekenpotloden, kleurpotloden? Schrijfpotloden? Juist ja! Die zijn dus niet hetzelfde.
We besloten om naar de winkel te gaan, op zoek naar een schrijfpotlood. Hand in hand, met behulp van mijn witte stok en zijn “begeleiderservaring“, gingen we op pad. Als ik alleen boodschappen ga doen, vraag ik aan een winkelbediende om mij te helpen zoeken naar wat ik nodig heb. Ik had er geen idee van waar we de schrijfpotloden zouden kunnen vinden. Die had ik eigenlijk nog nooit moeten kopen! Waarom zou ik? Maar mijn lieve jonge vriend dacht dat hij wel ongeveer wist waar hij kon zoeken en wilde dat graag zelf doen. Na eventjes goed kijken, snel zigzaggend tussen de rekken, klonk het ineens trots: “Ja, ik zie ze! Maar ze hangen veel te hoog voor mij. Kan jij ze nemen? Ze hangen daar.” Tegelijkertijd leidde hij mijn arm de juiste richting uit. “Er zijn er drie voor 1 euro en tien voor 2 euro en nog wat centen…”
We maakten een keuze en rekenden af.
Tevreden, enkele schrijfpotloden rijker, keerden we naar huis terug. Missie geslaagd.
Vol optimisme begon hij aan zijn huiswerk.
Het ging heel vlot! Ik was blij voor hem dat het zo goed lukte.
Tot hij ineens, tien minuutjes later, zei: “Oei, ik heb een foutje gemaakt… Heb jij een gom?”
O, nee … 🙂 smiley!
Binnenkort komt zijn zus logeren. Voor de zekerheid heb ik alvast schrijfpotloden, een gom en een puntenslijper gekocht.
Laat hen maar lekker hier, in alle rust, hun huiswerk maken!
Tante, meter, vriendin Inge is er helemaal klaar voor!
Leuk!
Goed gedaan,wij komen ook wel eens iets tekort of vinden het niet.
Prachtig geschreven, Inge!! Een heerlijk, warm cursiefje.
je bent voor mij . Een goede vriendin voor altijd
Darlin, Maria, Tineke en Jan, dank jullie wel voor jullie leuke reacties!
Inge, heerlijk om hier jouw verhalen te kunnen lezen!