Wat schrijf ik, als kleine, nietige blogger, na deze bewogen week?
Wat durf ik schrijven?
Wat kàn ik schrijven?
In kleine dingen, grote verwonderingen, schreef ik in januari nog dit:
We doen wensen en voorspellingen. Maar hoe elk jaar, elke volgende dag, elk “nu” er echt zal uitzien? Ach, dat hangt van zo ongelooflijk veel af. Veel daarvan kunnen we toch nauwelijks voorspellen?
En hier staan we dan. Ik schrijf dit tekstje vlak voor Pasen.
De Paastijd is voor mij en voor enkele mensen die ik heel graag zie een periode waarrond veel pijnlijke herinneringen hangen: herinneringen vol ontreddering, verdriet en afscheid.
En toen werd het 22 maart 2016, de dag die door de terreuraanslagen in Brussel en Zaventem in ons geheugen gekerfd staat.
In mijn gedachten en in mijn hart ben ik bij de slachtoffers van de vreselijke terroristische daden. Ik betreur diep, met een gevoel van somber verdriet, alle slachtoffers van dat nietsontziend geweld in Zaventem, Brussel en op nog zoveel plaatsen in de wereld.
Veel mensen, jong en oud, hebben de aanslagen niet overleefd. Velen zijn gekwetst voor de rest van hun leven, of ze hebben door het geweld familieleden en vrienden verloren. Verschrikkelijk!
Maar ook nu gaat het leven verder, al zullen sommige dingen nooit meer helemaal hetzelfde zijn als voordien.
Elke keer opnieuw, na elke nacht, wordt het weer dag.
Denken….
Sommige mensen zullen nu misschien een beetje anders denken… of niet?
Weet je wat me opvalt? Ik heb met veel vrienden en kennissen gepraat deze week en veel berichten gelezen op facebook. Toch lijkt het wel alsof ik niet goed weet hoe de mensen die ik ontmoet, nu echt denken over dit alles. Dikwijls is het alsof iedereen een beetje vaag is over wat hij of zij denkt en vindt, voorzichtig. Ik ken ook anderen die net nu heel expressief praten en schrijven: vastberaden om de wereld te veranderen.
Maar waarom verbaast die aarzeling me eigenlijk? Ik ben zelf ook wel een beetje vaag, vrees ik… aarzelend in mijn gedachten.
We zijn voorzichtig in het zoeken naar antwoorden op de vele vragen.
Wat kàn je in Vredesnaam denken over wat er allemaal gebeurd is?
Over de oplossingen?
Over hoe en of we zoiets kunnen voorkomen?
Over wat er anders had kunnen, had moeten gaan?
Wat kunnen we zelf doen?
Wat kan wie dan ook doen?
Heel veel mensen hebben daar hun eigen waarheid over. Die indruk krijg ik toch als ik hen hoor praten of lees wat ze schrijven. Je kan, als je dat wil, uren- en urenlang opinies en reportages bekijken, lezen en beluisteren op de radio, televisie, facebook en andere sociale media. Dat heb ik eerlijk gezegd begin deze week ook gedaan en ik ben er intussen mee gestopt. Ik werd er doodmoe en nog meer onzeker van.
Wikken en wegen…
Het leven gaat verder, al zullen we onze woorden nu misschien een beetje meer wikken en wegen… of niet?
Ik hoop het, toch alleszins als het gaat over wat mensen publiekelijk vertellen.
Maar hoe kunnen we er écht over praten, van mens tot mens, zonder een computer, tablet of een smartphone tussen ons?
Met wie durven we echt praten over vrede en over straf?
Over ons veilig en beschermd voelen?
Over iedereen met goede bedoelingen die overal zou moeten mogen komen?
Over grenzen en over gastvrijheid?
Over de liefde en over de machteloosheid die we voelen?
Over ons geloof en zelfs over bidden?
Over de solidariteit die op gang kwam, die we mooi kunnen vinden ondanks alles?
En vooral: met wie en hoe praten we over dit alles, ja, soms zelfs over dit alles tegelijk?
Kunnen we echt vertellen wat we voelen, denken en dromen?
Mensen met wie we praten vinden ons af en toe al vlug te rationeel of een idealist, zweverig, te hard, onlogisch, niet goed geïnformeerd, een softie… of te anders dan de rest van de groep.
Zou het kunnen, dat de meesten van ons – ook ik – dit allemaal een beetje tegelijk zijn nu? Een beetje idealistisch, realistisch, op zoek naar houvast, hopend op de kracht van de liefde… een beetje pessimistisch, bang, sterk en een beetje nog veel meer?
Boos zijn…
Hoe kunnen we zeggen dat we boos zijn?
Hoe praten we daar over, zonder hele bevolkingsgroepen te stigmatiseren en kwaad te zijn op mensen die hier ook niets aan kunnen doen… die zelf ook bang en boos zijn?
Ik voel af en toe de woede, de pijn en de machteloosheid zinderen. We zij niet allemaal op dezelfde mensen kwaad, of om dezelfde dingen. We tonen dit op heel verschillende manieren.
En ja, ook ik ben kwaad en erg geschokt door die ideologieën, die terroristen die tot zulke immense verwoestingen en dood in staat zijn!
Vertrouwen…
Ik hoor dat er mensen zijn, die nu totaal hun vertrouwen in anderen (of in de mensheid) kwijtgeraakt zijn.
Vind je het raar als ik schrijf dat ik veel mensen om me heen wél nog altijd vertrouw? Neen, ik vertrouw ze lang niet allemaal, absoluut niet! Maar om eerlijk te zijn: dat was ook al zo voordat de terroristen de aanslagen pleegden in Brussel 🙂
Dat ik nog zoveel mensen vertrouw, komt doordat ze zijn wie ze zijn… om hoe ze leven, wat ze doen en niet doen. Ik durf wedden dat jij zelf ook veel zulke mensen kent… die niks kwaads in de zin hebben, op wie je kan rekenen, die echt fantastische dingen doen, elk op hun manier… of niet?
Bang zijn….
Durven we het zeggen, als we bang zijn?
Bang voor wie we niet kunnen vertrouwen? Voor het afschuwelijke dat ze doen? Voor de onvoorspelbare oorlog? Voor het onbekende?
Eerlijk gezegd – en ik schaam me er niet voor – soms vecht ik tegen een soort verlammende angst voor de toekomst die ik in mezelf en ook bij anderen voel.
En dan, als ik me realiseer hoe die angst me kan beklemmen… dan wordt het stil.
Dan word ik helemaal stil.
Even helemaal wegkruipen…
Wat er op 22 maart gebeurd is, heeft me heel erg geraakt.
Ik weet intussen hoe het voor mij gaat als iets me diep verdriet doet of shockeert: laat me dan echt voelen wat ik voel, hoe intens het ook kan zijn. Daarna kan ik weer verder.
Er werd, via (sociale) media en persoonlijke contacten, veel goeie raad gegeven over hoe met dit alles om te gaan, ook vanuit psychologische en spirituele hoeken.
Aan veel van die goede raad had ik die eerste dagen na de aanslagen absoluut geen boodschap!
Ik ging me, om maar iets te zeggen, niet focussen op de goeie kanten van het leven, terwijl ik zoveel onmacht en verdriet voelde. Het leven is niet alleen maar mooi en licht. Bij de dag hoort de nacht, bij warmte ook kilte, toch?
Ik zat gekluisterd aan de radio en urenlang te lummelen op facebook. Ik wilde in mijn bed wegkruipen voor het verdriet…
Ik wou me het liefst even helemaal verstoppen: in een warm nest, een veilig holletje… al was het maar voor even.
Zo voelde ik me, zonder zin om te zingen, te lachen, rouwregisters in te vullen of het leven te vieren.
Ik bedacht dat het me misschien goed zou doen om naar buiten te gaan, maar ik deed het die eerste dagen bijna niet.
Ik kwam tot niks.
En terug tevoorschijn komen…
Maar ook nu gaat het leven verder.
Langzaamaan, beetje bij beetje, begon ik (misschien wel net als jij?) het leven weer op te pakken.
Ik ging naar de winkel, betaalde enkele rekeningen, wroette in mijn tuin met mijn handen in de aarde…
Ik maakte een lekkere pot soep klaar. Ik wou dat ik er iemand (met de geur, de smaak en de warmte) mee kon troosten die dit nu veel meer nodig had dan ik.
Ik begon een sollicitatiebrief te schrijven. Ik hoop vlug terug een job te vinden waarmee ik iets in deze verwarde wereld kan betekenen, waar zoveel mensen gepaste zorg, steun en begrip hard nodig hebben.
Ik telefoneerde met enkele heel goede vriendinnen. Het deed me zo goed om hun stem te horen!
We zullen de draad weer oppikken, ons evenwicht hervinden…
zalig Paasfeest…
Ik weet hoe sommige mensen erover denken als ik het zeg, maar ik zeg het toch: Zalig paasfeest…
Ook nu gaat het leven verder, al zullen sommige dingen nooit meer helemaal hetzelfde zijn als voordien.
Elke keer opnieuw, na elke nacht, wordt het weer dag.
PS
Ooit begon ik een liedje te schrijven (dat trouwens nooit helemaal afgeraakt is). Het refrein kwam deze week terug in me op:
Elke zonnestraal
wil ik graag met je delen…
elke lach en traan…
maar als ik in de kille nacht verdwijn
blijf jij dan
heel stilletjes bij mij?
Ik wens je veel warmte, solidariteit en vertrouwen!
Zalig Paasfeest!
ik wil langs deze weg reageren op jouw tekst. wat betreft boos zijn, we moeten boos zijn op de voetbalhooligans die gisteren op het beursplein te brussel de vreedzaamheid kwamen verstoren. wat betreft bang zijn, ergens zijn we nog bang wat er is gebeurt maar gewoon de moed niet laten zakken. samen sterk staan en elkaar moed inspreken en troosten. het was een supermooie tekst die mij heeft ontroerd. nog een fijne 2de paasdag. bart beusen
wat ik nog aan toe wou voegen is dat ik er met veel mensen over heb gepraat die mij steunen en mij geruststellen. dat is ook wel goed veel steun aan elkaar geven.
het liedje op het einde van jouw tekstje vind ik mooi. ik ben ontroerd.
Dag Bart, ja, elkaar steunen en moed geven is zeker heel belangrijk. Tof dat jij ook steun hebt. Dank je voor je reacties!
Dag Inge,
Dank u voor de verwoording van het pure van jou gedachten
Zo voel ik mij ook, maar zou het noot kunnen beschrijven zoals jij het doet.
Lutje
Dag Lutje, fijn… ook de herkenning… dank je wel!
Inge, wat begon als iets ‘nietig’ (je eigen woorden: Wat schrijf ik, als kleine, nietige blogger, na deze bewogen week?) groeide hier uit tot iets ‘groots’. Je geeft een inkijk op jouw gedachten en emoties, je hebt begrip voor mijn gedachten en emoties én je doet mij als lezer stilstaan door jouw indringende vragen.
Mijn respect! Viviane
Dag trouwe lezer Viviane, dank je voor zo warme woorden!
Respect en ik voel ook zo’n verwarring…..maar dit alles vatten is beyond de woorden voel ik…we hebben het recht om sus of zo te denken te reageren..maar volg mijn Hart…dank voor deze mooie woorden
Ons hart volgen.. en zo keuzes maken.. inderdaad, Hilde.
Lieve Inge,
dank voor de vele bedenkingen…
Het doet pijn en toch weiger ik me angstig te voelen als protest, want het is juist die angst die ze willen zaaien en ik wil geen angst in mijn hart, elke dag wil ik opstaan en zaadjes planten die uitgroeien tot hoge bomen van vrede ! Ik blijf hopen en vertrouwen en geloven in mirakels !
Dag Mieke, dank je wel voor je hoopgevende bericht met de mooie beeldspraak! Lieve groetjes, Inge